Ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ κ. Βασίλης
Κορκίδης στον χαιρετισμό του κατά την πρώτη ημέρα της Διεθνούς Συνάντησης των
Αθηνών για τις ΜμΕ με θέμα: ΜμΕ &
Οικονομική Δημοκρατία: μοχλοί ανάπτυξης και καινοτομίας, αφού συνεχάρη τον
Πρόεδρο και το ΔΣ της ΓΣΕΒΕΕ για τη διοργάνωση αυτή προέβη στη παρακάτω τοποθέτηση:
μικρομεσαίας επιχείρησης, με την Ευημερία και τη Δημοκρατία. Μια
σχέση που έχει αναγνωστεί ήδη από την αρχαία ελληνική πραγματεία, όταν ο
Αριστοτέλης στα πολιτικά του, ανέδειξε τη σημασία της μεσαίας τάξης για τη
διατήρηση της Δημοκρατίας. Από τότε σε όλα τα πλαίσια συζήτησης έχει συμφωνηθεί
ότι η μεσαία τάξη συμβάλλει στην ενίσχυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
έλεγε ότι «όσο περισσότερο ευημερεί μια χώρα, τόσο μεγαλύτερη είναι η
πιθανότητα να διατηρηθεί σε αυτήν η δημοκρατία». Και πλέον όλοι
γνωρίζουμε, μετά από την δεκαετή κρίση στη χώρα μας, ότι οι μικρομεσαίες
επιχειρήσεις συνιστούν βασικό παράγοντα της ευημερίας μας. Προσφέρουν εργασία
σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, άρα καταπολεμούν την ανεργία.
μικρομεσαία επιχείρηση δεν υπάρχει οικονομία.
σε μια αναπτυσσόμενη περιφέρεια, με ορεινές περιοχές και πολλά νησιά,
επιτελούμε έναν ακόμη ρόλο. Αυτόν του θεματοφύλακα της κοινωνικής συνοχής, της
συγκράτησης του πληθυσμού στην περιφέρεια, της διατήρησης της πολιτισμικής
παράδοσης.
θεμελιώδης για τη δημοκρατική λειτουργία. Επομένως, αν θέλουμε να συμβάλουμε
στην εμβάθυνση της οικονομικής δημοκρατίας, χρειάζεται να ενστερνιστούμε τη
συσχέτιση που κάνει ο Lipset της δημοκρατίας όχι μόνο με τη στενή έννοια της
οικονομικής μεγέθυνσης αλλά και με τη συνολική κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, η
οποία μπορεί να παραγάγει γενικευμένη ευημερία. Στο ίδιο πλαίσιο και με τις
ίδιες σκέψεις, μιας και το Συνέδριο είναι αφιερωμένο στις Μικρομεσαίες
Επιχειρήσεις, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το ψευδεπίγραφο δίλημμα για τη μικρή
και μεσαία επιχείρηση που τίθεται από ορισμένους: μεγέθυνση ή θάνατος;
σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Η ανάπτυξη του νεοελληνικού κράτους κυρίως
βασίστηκε στη μικροϊδιοκτησία- στις μικρές και μεσαίες αγροτικές εκμεταλλεύσεις
και στις μικρές και μεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις. Μοντέλο που
χλευάστηκε από πολλούς! Αλλά με αυτό πορευτήκαμε και μπήκαμε στην Ευρώπη.
μεγάλη βιομηχανία τους για να ανθίσουν οικονομικά, την ανάπτυξη της Ελλάδας
στήριξαν κυρίως οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Η παρουσία μεγάλων
επιχειρήσεων ήταν πάντοτε περιορισμένη.
είναι καταδικασμένες σε θάνατο, αν δεν μεγεθυνθούν. Το ζητούμενο είναι να
γίνουν ευέλικτες και να οργανωθούν.
σωτήριας μεγάλης επιχείρησης κατέρρευσε, από τη στιγμή που πολλές μεγάλες
επιχειρήσεις συγχωνεύθηκαν, εξαγοράστηκαν, πουλήθηκαν σε ξένα funds ή
μετανάστευσαν σε φορολογικά ευνοϊκότερες χώρες. Σε αντίθεση με εμάς, που παρά
το «μειονέκτημα» να είμαστε μικροί, δείξαμε μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό
πατριωτισμό.
«μικροί» προσφέρουμε το 60% των θέσεων εργασίας, σχεδόν το διπλάσιο
αντίστοιχο μερίδιο που προσφέρουν οι «micro» επιχειρήσεις στην Ευρώπη.
κατηγοριοποιήσεις και καταλήγουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα. Για την Ελλάδα
όταν γίνεται λόγος για μικρούς και μικρομεσαία επιχείρηση εννοούμε τον κύριο
όγκο των επιχειρήσεων.
αντί να περιορίζουν την ύφεση, την επιτείνουν. Η συνταγή της άκρατης λιτότητας
χωρίς επενδύσεις οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο. Τα συνήθη υποζύγια των μέτρων
είναι οι Έλληνες φορολογούμενοι, φυσικά και νομικά πρόσωπα.
Ακόμη συζητούμε:
σύγχρονο, απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα που θα ενισχύει τη δίκαιη
κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου και θα είναι φιλικό προς την
επιχειρηματικότητα.
τη δημιουργία σύγχρονων δομών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, που θα αποδομούν τη
γραφειοκρατία.
δικαιοσύνης, ώστε να γίνει ταχύτερο και αποδοτικότερο.
καταπολέμηση της πολύ υψηλής ανεργίας και του κλιμακούμενου brain drain.
αντιμετωπίσει.
συγκέντρωση εισοδήματος, πλούτου και επομένως, οικονομικής δύναμης μεταξύ του
Βορρά και του Νότου της Ευρώπης. Όσο δεν αντιμετωπίζουμε αυτά τα ζητήματα, όσο
υπηρετούμε τη λιτότητα δίχως επενδύσεις, η ανάπτυξη ακόμη και εάν έρθει θα
είναι εφήμερη.
θέση έχουμε όλοι: μικροί, μεσαίοι, μεγάλοι. Από διαφορετικό μετερίζι ο καθένας
χωρίς εύκολους αφορισμούς, αλλά και με κοινό στόχο. Οι κοινωνικοί εταίροι,
τουλάχιστον, οφείλουμε να μην τροχοδρομούμε σε τέτοιες επικίνδυνες
απλουστεύσεις, που αντί να εμβαθύνουν τη θέση μας, την εργαλειοποιούν.
με συντεχνίες και συνδικάτα εργαζομένων τον 19ο αιώνα, ενώ στη πορεία
εξελίχθηκε σε οργανώσεις εργοδοτών και εργαζομένων, αντιπροσώπους φορέων,
εκπροσώπους συμφερόντων αλλά και σε δικαιούχους ευρωπαϊκών κοινωνικών ταμείων. Οι
κοινωνικοί εταίροι στην εμβάθυνση της οικονομικής δημοκρατίας κατάφεραν να
έχουν βαρύνουσα γνώμη στον κοινωνικό διάλογο, να διαμορφώνουν πολιτική, να
προσφέρουν εχέγγυα, να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις, να δίνουν ποιοτικές λύσεις
και να έχουν κερδίσει την αποδοχή τους. Όλοι μαζί, συνδυαστικά και όχι
ανταγωνιστικά, οφείλουμε να συνεχίσουμε αυτή την
προσπάθεια.»
