Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Από το 2019 και μέχρι σήμερα, ένας νέος πολιτικός όρος ξεπροβάλει. Μετά τον μεσαίο χώρο, τον προοδευτικό χώρο και τον φιλελεύθερο χώρο, ο λεγόμενος πατριωτικός χώρος κερδίσει συνέχεια δυνάμεις.
Με τον όρο αυτό, περιγράφεται ο πολιτικός χώρος που κινείται δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.. Στην Ευρώπη από το 2002, όταν ο Ζαν Μαρι λεπέν πέρασε για πρώτη φορά στον δεύτερο γύρο των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών, ο χώρος αυτός έχει φουντώσει. Στην Ιταλία αρχικά με τον Φίνι και τον Μπόσι καθώς και με την Λέγκα του Βορρά που είχε πάντως και χωροταξικά ζητήματα καθώς ο πλούσιος Βορράς της Ιταλίας ζει τον φτωχό Νότο της. Στην συνέχεια με τον Σαλβίνι και σήμερα με την Μελόνι που είναι η Πρωθυπουργός της.
Ακόμη Πατριωτικά Κόμματα ξεπροβάλλουν σε Ισπανία και Γερμανία ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον Ούγρο Πρωθυπουργό Όρμπαν που κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί ένα τέτοια πολιτικό τοπίο, το οποίο στις Εθνικές εκλογές του Ιουνίου κατέγραψε εκλογική δύναμη της τάξης του 12,5%. Στις Ευρωεκλογές ενδέχεται αυτό το ποσοστό να ξεπεραστεί κατά πολύ.
Ο χώρος αυτός υπήρχε και στο παρελθόν στην Χώρα μας. Προσπάθησε να τον εκφράσει το 1992 η ΠΟΛΛΑΝ και η ΔΗΑΝΑ του μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου. Στις αρχές του 2000, το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη και για περίπου 12 χρόνια, κατάφερε να έχει παρουσία στα πολιτικά πράγματα της Χώρας. Στα χρόνια του Μνημονίου εμφανίστηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμένου που όμως συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Η Ευρώπη γενικότερα κάνει μια στροφή προς τα δεξιά. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για την Ελλάδα. Άλλωστε η κάμψη της κεντροαριστεράς στην Χώρα μας, μπορεί να δημιουργήσει υπό προϋποθέσεις μια εθνική-πατριωτική αντιπολίτευση που μπορεί να γίνει η επόμενη αξιωματική αντιπολίτευση. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται και πρόγραμμα που μπορεί να εφαρμοστεί και ηγέτης στον χώρο… Σήμερα στα υπάρχοντα κόμματα που φιλοδοξούν να καλύψουν το κενό, ούτε το ένα υπάρχει ούτε το άλλο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου