• Παρουσία προσκεκλημένων από τον χώρο της πολιτικής, τελέστηκε στον Λια Φιλιατών, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμου, επιμνημόσυνη δέηση για την Ελένη Γκατζογιάννη, 75 χρόνια μετά την εκτέλεσή της, στις 28 Αυγούστου 1948, κατά τον Εμφύλιο.
Στη μνήμη της ο γιος της γνωστός συγγραφέας Νίκος Γκατζογιάννης έγραψε το βιβλίο «Ελένη», στο περιεχόμενο του οποίου βασίστηκε και η ομώνυμη ταινία, όπου διεκτραγωδούνται περιστατικά από τον Εμφύλιο, με κεντρικό πρόσωπο τη μητέρα του.
Ο κ. Μάξιμος, ο οποίος ιερούργησε νωρίτερα στο ναό του χωριού, τόνισε ότι η Ελένη Γκατζογιάννη υπήρξε γνήσια μητέρα, κατά το πρότυπο της Παναγίας, και έδειξε στοργή και αγάπη στα παιδιά της, φτάνοντας μάλιστα στο υπέρτατο σημείο του μητρικού αισθήματος, που είναι η θυσία για τα τέκνα της. Και το κατόρθωσε. Πέθανε εκείνη και έμειναν ζωντανά τα παιδιά της.
Υψηλές παρουσίες
Στον Λια βρέθηκαν ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Διονύσιος Σταμενίτης, ο βουλευτής Θεσπρωτίας Βασίλης Γιόγιακας, ο Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης Δημήτρης Κούβελας, η ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, δήμαρχοι και υποψήφιοι δήμαρχοι του νομού κ.ά..
Οι επισκέπτες ξεναγήθηκαν από τον ίδιο τον κ. Γκατζογιάννη στο ανακαινισμένο σπίτι της μητέρας του, που τα χρόνια του Εμφυλίου είχε επιταχθεί από τους αντάρτες και χρησιμοποιούνταν ως έδρα της στρατιωτικής διοίκησής τους, ενώ ακολούθησε γεύμα στον ξενώνα του χωριού, που έχει αναγερθεί με πρωτοβουλία και φροντίδα του γνωστού συγγραφέα.
Κατά καιρούς έχουν επισκεφτεί τον Λια προσωπικότητες της πρώτης γραμμής, όπως ο Μάικλ Δουκάκης, ο αείμνηστος Κων/νος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός, πρεσβευτές των ΗΠΑ στην Ελλάδα κ.ά.. Ο κ. Γκατζογιάννης τα καλοκαίρια φροντίζει να βρίσκεται για λίγες ημέρες στο χωριό των γονέων του, όπου γεννήθηκε και ο ίδιος, ενώ εδώ και χρόνια έχει χτίσει δικό του σπίτι.
Τραγική περίοδος
Η περίοδος του Εμφυλίου ήταν τραγική για την Ελλάδα με πολύ οδυνηρά αποτελέσματα, γι' αυτό η κοινή προσπάθεια όλων οφείλει και αξίζει να είναι η καταλαγή των παθών, η σφυρηλάτηση ενότητας και η αποτροπή και αποφυγή εσωτερικής διαμάχης.
Μέσα σε κλίμα ομοψυχίας, χωρίς διαχωριστικές γραμμές και κατάλοιπα του παρελθόντος, ο αγώνας για μια καινούργια Ελλάδα είναι αναγκαιότητα. Ας κάνει ο καθένας μας έκφραση του βίου του και οδηγό του τις αρχές εκείνες, που θα οδηγήσουν σε μια φωτεινή και όχι μίζερη Ελλάδα. “Ελένη”. Η ταινία που αναζωπύρωσε τα εμφύλια πάθη. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από τα γυρίσματα που τελικά έγιναν στην Ισπανία, ενώ η προβολή σημαδεύτηκε από επεισόδια Η «Ελένη» του Ελληνοαμερικανού Νίκου Γκατζογιάννη ήταν η ταινία που τη δεκαετία του ’80 έδωσε το έναυσμα ώστε να ανοίξει ο ξανά ο δημόσιος διάλογος για τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα. Πολλές φορές με αφορισμούς και πάθος. Το κεντρικό της θέμα, η εκτέλεση της Ελένης Γκατζογιάννη από κομμουνιστές αντάρτες, ξεσήκωσε κύματα αντιδράσεων στους κόλπους της...
Για την Ελένη του Εμφυλίου
Στάθης Ν. Καλύβας*Ξανασκέφτηκα την «Ελένη» με αφορμή την επανακυκλοφορία της αυτές τις μέρες από την «Κ». Είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους δεν το έχουν διαβάσει – αλλά και σε όσους το έχουν, γιατί είναι τόσο πλούσιο που αποκαλύπτει νέες πτυχές κάθε φορά που το ξαναδιαβάζει κανείς.
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη, κάτοικος του ορεινού χωριού Λια της Μουργκάνας στην Ηπειρο, που ελέγχεται από τους αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού», αρνείται να παραδώσει τα παιδιά της στις τοπικές αρχές, δηλαδή το ΚΚΕ που σκοπεύει να στρατολογήσει τα μεγαλύτερα και να μετακινήσει στις φιλικές προς αυτό χώρες τα μικρότερα. Πρόκειται για το λεγόμενο «παιδομάζωμα», μια κίνηση που σκοπό είχε να ενισχύσει τις ισχνές εφεδρείες του κόμματος και του στρατού του, αυξάνοντας ταυτόχρονα τον έλεγχό του πάνω στους εναπομείναντες αγροτικούς πληθυσμούς που ζούσαν υπό τον έλεγχό του. Αντιδρώντας, η Ελένη συμμετέχει με επιτυχία στη φυγάδευση των παιδιών της προς την περιοχή που ελέγχεται από το κράτος, μαζί με άλλα παιδιά και κάποιους μεγάλους, συνολικά είκοσι άνθρωποι, όλοι τους άμαχοι. Για την πράξη της αυτή συλλαμβάνεται, βασανίζεται, «δικάζεται» δημόσια και εκτελείται τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, μαζί με άλλους τέσσερις συγχωριανούς της. Μια τοπική τραγωδία ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες που σημάδεψαν τον Εμφύλιο και που θα παρέμενε χαμένη στην αχλή της μνήμης των γερόντων ενός ερειπωμένου πια ακριτικού χωριού και διαστρεβλωμένη από τη φημολογία των απογόνων τους, εσωτερικών ή εξωτερικών μεταναστών.
Καθώς ο άνδρας της Ελένης ήταν μετανάστης στην Αμερική, μετά τον χαμό της μάνας τους τα παιδιά της εγκαταστάθηκαν σε μια καινούργια χώρα. Ο μονάκριβος γιος της, ο Νίκος, εξελίχθηκε σε πετυχημένο δημοσιογράφο στους New York Times. Ομως, η ιστορία της μητέρας του για την οποία γνώριζε μόνο αντικρουόμενες φήμες τις οποίες κάλυπτε ένα γενικευμένο πέπλο σιωπής, τον βασάνιζε. Ξεκίνησε λοιπόν μια μεγάλη δημοσιογραφική και ιστορική έρευνα που κατέληξε στην «Ελένη», το 1983. Γραμμένο στα αγγλικά, το βιβλίο γνώρισε μια απίστευτη διεθνή καριέρα. Ο λόγος προφανής: στο κέντρο του βρίσκεται ένα μυστήριο (ο θάνατος της Ελένης), η πρόσβαση στο οποίο συνδυάζει την εξονυχιστική έρευνα με τη ζωντανή γραφή. Πρωταγωνιστής ο ίδιος ο συγγραφέας που δεν είναι απλά ένας ερευνητής. Το βιβλίο ξεπερνάει τα γεωγραφικά και ιστορικά όρια της Ελλάδας και γεννά συναισθήματα αντίστοιχα της αρχαίας τραγωδίας: η θυσία μιας μάνας, η σχέση με τους προγόνους μας, η προσωπική κάθαρση, το νόημα της αλήθειας και της γνώσης, το περιεχόμενο της ταυτότητάς μας, η σύγκρουση δικαιοσύνης και εκδίκησης, μνήμης και λήθης.
Δεν πρόκειται όμως μόνο για ένα αφήγημα πανανθρώπινης εμβέλειας. Είναι και μια βαθύτατα ελληνική ιστορία. Στην καρδιά της βρίσκεται μια εξαιρετική ανθρωπολογική θεώρηση ενός ελληνικού χωριού του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, τόσο κοντά μας και ταυτόχρονα τόσο μακριά μας. Μας προσφέρει παράλληλα μια αποτύπωση του Εμφυλίου από την οπτική ενός χωριού που βρέθηκε μέσα στη «κόκκινη» ζώνη, με τη διπλή έννοια της σχέσης του με το ΚΚΕ και της πρώτης γραμμής ενός πολέμου. Ο Λιας ήταν μια «μικρή Μόσχα», δηλαδή ένα φιλικά προσκείμενο στο ΚΚΕ χωριό γιατί τα χρόνια της Κατοχής, όταν κυριάρχησε το ΕΑΜ, υπήρξαν σχετικά εύκολα. Αντίθετα, τα μετακατοχικά χρόνια ήταν πολύ σκληρά με αποτέλεσμα το χωριό να διαιρεθεί, να εγκαταλειφθεί από την πλειοψηφία των κατοίκων του και να υποφέρει τα πάνδεινα. Η «Ελένη» μας επιτρέπει να καταλάβουμε το πώς ακριβώς τοπικές διαμάχες συμπλέκονται με υπερτοπικά, στρατιωτικά και πολιτικά διακυβεύματα μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα, για να οδηγήσουν στην τραγωδία. Από την άποψη αυτή, το βιβλίο είναι σε αφηρημένο επίπεδο αντιπροσωπευτικό μιας πανεθνικής τραγωδίας. Συγχρόνως όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε εμπειρία έχει τις ιδιαιτερότητές της και πως ο Εμφύλιος ήταν ένα μεγάλο μωσαϊκό. Η «Ελένη» δεν μπορεί, και δεν επιδιώκει άλλωστε, να υποκαταστήσει την ιστορία του Εμφυλίου, ακόμη και στο μικροεπίπεδο των καθημερινών ανθρώπων. Ανοίγει προοπτικές, δεν κλείνει.
Τέλος, η «Ελένη» είναι και η ιστορία της υποδοχής της – και του τι μας διδάσκει για τη δημόσια μνήμη του Εμφυλίου. Οι αντιδράσεις στη χώρα μας ήταν από αρνητικές έως εχθρικές (ιδιαίτερα όταν προβλήθηκε η ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο). Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η «Δεξιά» (δηλαδή το μη κομμουνιστικό στρατόπεδο, που ξεκινούσε από τις παρυφές του ΚΚΕ και πήγαινε ώς την πιο ακραία δεξιά) δεν είχε δικαίωμα ούτε να έχει, αλλά ούτε και να θρηνεί θύματα. Αντίστροφα, η Αριστερά μπορούσε να διεκδικεί (όλα) τα θύματα και να καλύπτει τους δικούς της θύτες. Πρόκειται για μια γελοία αντίληψη που πλέον πνέει τα λοίσθια, αλλά είχε αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια και μας έκανε πολύ κακό, καθιστώντας δυνατή και τη φάρσα του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» των δύο τελευταίων ετών. Από την άποψη αυτή, ίσως να μην υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να διαβαστεί το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο.
* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου