Απότομη στροφή της Ευρώπης σε δεξιά ακραία κόμματα

 

Η άνοδος της ακροδεξιάς, Η Ευρώπη και η Ελλάδα  του Τόνι Λάμπρου

Ιστορικές στιγμές έζησε η Ιταλία μετά την καταμέτρηση των ψήφων όπου έδωσαν στο κόμμα  «Αδελφοί της Ιταλίας» ποσοστό 26,2% έναντι του 4,3% που είχαν αποσπάσει στις εκλογές του 2018. Οι σύμμαχοι της Μελόνι, Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι έπεσαν σε ποσοστά αφού πήγαν στους «Αδελφούς της Ιταλίας». Από την πλευρά του, ο κεντροαριστερός συνασπισμός αποδείχθηκε ανήμπορος να ανακόψει τον δρόμο της Ακροδεξιάς προς την εξουσία. 

Μεγάλη συζήτηση σε όλα τα site και σε αναρτήσεις για την Πρωθυπουργία της Μελόνι έγινε και στην Ελλάδα. Ανησυχίες για κάποιους, ελπίδα για άλλους η άνοδος της (σκληρής) δεξιάς πτέρυγας. Από την έναρξη του πολέμου της Ουκρανίας έχουν λάβει χώρα τρεις εκλογές: αυτές της Ουγγαρίας (Ορμπάν), της Γαλλίας (Λεπέν) και της Σουηδίας( SD). Είναι αξιοσημείωτο πως και στις τρεις αυτές εκλογικές αναμετρήσεις τα ακροδεξιά κόμματα της κάθε χώρας σημείωσαν ξαφνικά μεγάλα ποσοστά και τεράστια εκλογικά κέρδη. Φυσικά κανένα κόμμα όταν φύση και θέση οι απόψεις του είναι ακραίες δεν αυτοαποκαλείται ακραίο κόμμα. Εδώ οι Αδερφοί της Ιταλίας για κάποιους θεωρούνται περήφανοι συντηριτικοί, για άλλους εθνικιστές.

Τα κίνητρα

Η ατζέντα του συγκεκριμένου κόμματος είναι πολύ ευπροσάρμοστη ανάλογα με τους καιρούς. Αυτό ονομάζεται καιροσκοπία. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια φυγόκεντρη τάση στις πολιτικές των Ευρωπαικών κομμάτων με αφορμή το μεταναστευτικό, την ακριβεία και γενικότερα τις συνέπειες που έχει επιφέρει ο πόλεμος ( ακόμα και τα αποτυχημένα μέτρα της Δύσης στην Ρωσία έχουν την ευθύνη τους). Βέβαια στην ίδια λογική κινήθηκε μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας, η προσωποποίηση της Αριστεράς  που από το βήμα της ΔΕΘ αλλάξε όλη την προσφυγική ατζέντα και δήλωσε οτι όσοι έρχονται στην Ελλάδα θα δουλεύουν (σε χειρωνακτικές) και οι υπόλοποι θα φεύφουν πίσω. Ναι καλά διάβασατε, η αριστέρα θα κάνει απελάσεις και push backs για να μην παίρνουν επιδόματα οι παράτυποι μετανάστες χωρίς να εργάζονται. Το ακούσαμε και αυτό.

Οι ανησυχίες της Ευρώπης

Μούδιασμα και ανησυχία επικρατεί στον πολιτικό κόσμο για την άνοδο της ακροδεξιάς στην εξουσία σε μια σημαντική χώρα της ΕΕ εν καιρώ πολέμου στην Ουκρανία. Ο πολιτικός σεισμός στην Ιταλία καταγράφεται δύο εβδομάδες έπειτα από εκείνον στη Σουηδία, όπου συντηρητική συμμαχία που συμπεριλαμβάνει τους Σουηδούς Δημοκράτες (SD), κόμμα που προέκυψε από το νεοναζιστικό κίνημα, σημείωσε εκλογική νίκη, έγινε η μεγαλύτερη δεξιά παράταξη στη σκανδιναβική χώρα. Το SD και το FdI ανήκουν στην ίδια πολιτική οικογένεια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κάνοντας παρέμβαση που εκλήφθηκε στη Ρώμη (με δυσαρέσκεια) ως προειδοποίηση, υπενθύμισε προ ημερών πως η ΕΕ διαθέτει «εργαλεία» για να τιμωρεί κράτη που καταπατούν το κράτος δικαίου και τις κοινές αξίες.

Στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα υπάρχει μια σύγχηση από την μια αρκετοί θεωρούν οτι τα παραπάνω Ευρωπαϊκά κράτη ακολουθούν μια πατριωτική στάση, με υψηλό εθνικό φρόνημα και ονομάζουν νίκη την άνοδο των προσώπων που έχουν στενές σχέσεις με τον Πούτιν. Ο Τζίμη Ακερσον της Σουηδίας ξεκίνησε με αντι-νατοικές ιδέες, ο Ορμπαν αποτελεί τον μεγαλύτερο σύμμαχο της Ρωσσίας στην ΕΕ. Η Λεπέν διατηρεί μακρόχρονη «φιλία» με τον Πούτιν, η οποία περιελάμβανε επίσκεψη στο Κρεμλίνο και χρηματοδοτήσεις. Για το ίδιο κατηγορήθηκε και η Μελόνι. Ο Πούτιν θέλει μια διαιρεμένη και αδύναμη Ευρώπη, και αυτό που είπε ο Μητσοτάκης στην Νέα Υόρκη και η Μπακογιάννη στην Ελλάδα αποκτά νόημα, “Είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία”. 

Στην Ελλάδα τα σύνορα έχουν αναβαθμιστεί, οι ροές όπως φαίνονται και στο γράφημα σε σχέση με το 2015 έχουν υποχωρήσει παρόλα αυτά το δεξιό ακροατήριο δεν δείχνει να ικανοποιείται και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν κόμματα ποινικά καταδικασμένα για να μπούν στην Βουλή, ενώ ο Τζήμερος με Κρανιδιώτη παραδόξως  μόλις στο 1% χωρίς να ακολουθούν την τάση της Ευρώπης που θέλει ακραίες ρητορικές.