Πριν λίγες μέρες, μια χούφτα ανθρώπων, αποχαιρετίσαμε στο εκκλησάκι των κοιμητηρίων στην Έδεσσα, τον ευπατρίδη εδεσσαίο διπλωμάτη Ευάγγελο Κωφό.
Ήταν επιθυμία του ιδίου να ενταφιαστεί στη γενέτειρα του, στον οικογενειακό τάφο που ο ίδιος, κάθε φορά που επισκεπτόταν την Έδεσσα, φρόντιζε να είναι σε καλή κατάσταση, ανάβοντας και ένα κερί στη μνήμη του
παππού του Ευαγγέλου (αγωνιστή του Μακεδονικού Αγώνα) και του πατέρα του Αντωνίου, (που είχε συλληφθεί από τους ναζί, για αντιστασιακή δράση και –τελευταία στιγμή- είχε γλυτώσει την εκτέλεση). Επίσης επιθυμία της οικογενείας του ήταν να γίνει μια ιδιαίτερα σεμνή τελετή εκφοράς, χωρίς επίσημες παρουσίες και καταθέσεις στεφάνων, όπως άλλωστε ταίριαζε και στην σεμνότητα του χαρακτήρα του εκλιπόντος.Ο Ευάγγελος Κωφός υπήρξε πολυπράγμων ιστορικός ερευνητής και διακεκριμένο στέλεχος του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών. Τον συμβουλεύονταν όλοι οι διατελέσαντες σύγχρονοι πρωθυπουργοί και υπουργοί εξωτερικών σε θέματα της αποκλειστικής αρμοδιότητας του, δηλαδή θέματα των βαλκανικών χωρών και της ευρύτερης γεωστρατηγικής πολιτικής σε σχέση με την Ελλάδα. Δεν επιθυμώ να κάνω αποτίμηση του συνολικού έργου του αλλά ούτε και θα αναφερθώ στη πνευματική κληρονομιά που κατέλειπε, με ένα τεράστιο αριθμό βιβλίων, μελετών, δοκιμίων και άρθρων που ακόμη και σήμερα αποτελούν πολύτιμα βοηθήματα όχι μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για τους φοιτητές αντιστοίχων σχολών του εσωτερικού και του εξωτερικού. Επιθυμία μου είναι να κάνω μια μικρή αναφορά στη μνήμη του ανταποδίδοντας τη τιμή που μου έκανε να με συμπεριλάβει στον στενό κύκλο των πνευματικών του φίλων κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Ο Ευάγγελος Κωφός υπήρξε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, ήπιος, με αίσθηση του χιούμορ και με άνεση στη συζήτηση, πάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Δεν τον άκουσα ποτέ να αναφέρεται στην έντονα κοπιώδη έρευνα που έκανε και στον αγώνα του–πέρα από τα πλαίσια των υπηρεσιακών του καθηκόντων- να προστατεύει την ιστορία και την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αυτό το έργο του εκτιμήθηκε από όλους και τιμήθηκε από την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία αλλά και από την Ακαδημία Αθηνών με αντίστοιχες τιμητικές διακρίσεις. Θυμάμαι ότι πρώτη φορά τον είχα συναντήσει μέσα σε ένα σκοτεινό γραφείο, (γεμάτο βιβλία, φακέλους και χειρόγραφα), όπου μετά βίας χωρούσαν δυο άνθρωποι, στο κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών, απέναντι από την Βουλή. Έκτοτε μιλούσαμε τακτικά στο τηλέφωνο και όταν επρόκειτο να ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτεί την μητέρα του, φρόντιζε να πεταχτεί για μερικές ώρες και στην Έδεσσα. Κάποτε, του ζήτησα να δωρίσει ένα αντίτυπο από όλα τα βιβλία του στην Δημόσια Βιβλιοθήκη της Έδεσσας. Το δέχτηκε ευχαρίστως και πήγαμε μαζί και τα παραδώσαμε. Έτσι η Έδεσσα απέκτησε και διαθέτει σήμερα αυτό το ανεκτίμητο πνευματικό έργο του. Όταν πήγαινα στη Αθήνα, πάντα εύρισκε τον χρόνο να συναντηθούμε και να κουβεντιάσουμε διάφορα θέματα, όπου κυρίαρχο ήταν αυτό που αφορούσε στις σχέσεις μας με τις γειτονικές χώρες και στη δυνατότητα της προσέγγισης και της επίλυσης των εκκρεμοτήτων. Περπατούσαμε, πριν από χρόνια, στα δρομάκια της Έδεσσας και θυμάμαι, όταν με συγκίνηση στάθηκε στον χώρο όπου υπήρχε το πατρικό του σπίτι, (ένα νεοκλασικό, του μεσοπολέμου οίκημα), που είχε επιταχτεί από την γερμανική διοίκηση κατά την περίοδο της κατοχής και μετά την απελευθέρωση στέγαζε κάποιες υπηρεσίες του κράτους, εδώ όπου, σήμερα, είναι το σταθμαρχείο του ΚΤΕΛ. Αλλά δεν είναι δυνατό να γράψω όλα όσα μου έρχονται στη μνήμη, τώρα που η εδεσσαϊκή γη σκεπάζει το άξιο τέκνο της. Αυτές οι λίγες γραμμές να είναι μια μικρή κατάθεση ψυχής και τα ελάχιστα λόγια παρηγοριάς προς την εξαίρετη σύζυγο του, την κυρία Άννα, που υπήρξε το στήριγμα και η έμπνευση του εκλιπόντος Ευαγγέλου Αντων. Κωφού, ενός άξιου εδεσσαίου.
Άρης Παπαγιάννης
Δικηγόρος- Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου