✅Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Στο χθεσινό μου άρθρο αναφέρθηκα σε έναν μεγάλο Έλληνα που επί της ουσίας έβαλε τις βάσεις για την σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Δολοφονήθηκε άνανδρα από Έλληνες έχοντας ως ηθικούς αυτουργούς τους ξένους που ήθελαν να ανακόψουν την αναγέννηση του Έθνους. Η Ελλάδα πιθανόν να μετατρεπόταν σε Ελβετία των Βαλκανίων με το σύστημα διοίκησης που υιοθέτησαν από τον Ιωάννη Καποδίστρια είναι μέχρι και σήμερα ενεργό και πετυχημένο.
140 και πλέον χρόνια μετά, άλλες σφαίρες ανέκοψαν την ζωή ενός άλλου πολιτικού, του Παύλου Μπακογιάννη. Ο γιος της δημοκρατίας, ο άνθρωπος που έριξε τα τείχη των ιδεολογιών και που έφερε κοντά αριστερούς και δεξιούς στα τότε επίκαιρα αιτήματα της εποχής, έξω από τα γραφεία του έπεφτε νεκρός. Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν ζούσε.
Είναι δεδομένο πως ο Παύλος Μπακογιάννης θα ήταν ο φυσικός διάδοχος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην ηγεσία της κεντροδεξιάς. Οι αγώνες του γνωστοί. Ήταν διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Από τη θέση αυτή αντιτάχθηκε στο δικτατορικό καθεστώς και έκανε εκπομπές με σχόλια και ειδήσεις που αναμεταδίδονταν και από την Deutsche Welle και πολύ γρήγορα έγιναν σημείο αναφοράς του αντιδικτατορικού αγώνα.
Στο Μόναχο γνώρισε τη Ντόρα Μητσοτάκη, κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης και την οποία και παντρεύτηκε το 1974. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα.
Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα. Εργάσθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το 1982 ανέλαβε εκδότης - διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΕΝΑ» ως το Φεβρουάριο του 1985. Από το Νοέμβριο του 1985 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1989 διετέλεσε πολιτικός σύμβουλος του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Μητσοτάκη. Τον Ιούνιο του 1989 εκλέχθηκε βουλευτής της μονοεδρικής περιφέρειας Ευρυτανίας. Ακολούθησε η Κυβέρνηση Τζαννετάκη, στο σχηματισμό της οποίας έλαβε ενεργό ρόλο, ως διαπραγματευτής μεταξύ του κόμματός του και του Συνασπισμού.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Ευρυτανίας. Το πρώτο του μάλιστα βιβλίο είχε τίτλο: "Η Ευρυτανία και οι οικονομικές της δυνατότητες" (Αθήνα, 1960). Κατήρτησε ολοκληρωμένο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής, το οποίο υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως πολιτικός θεωρούνταν ήπιος και συναινετικός. Θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου και του Διχασμού και την Εθνική Συμφιλίωση. Στα πλαίσια αυτής του της πεποίθησης εργάστηκε για την επιτυχία του πρωτοποριακού, για την εποχή, εγχειρήματος συγκυβέρνησης Αριστεράς και Δεξιάς. Για τους ίδιους λόγους ήταν εισηγητής, εκ μέρους της Ν.Δ., του νομοσχεδίου για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου που υπερψηφίστηκε και έγινε Νόμος το καλοκαίρι του 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου