Το γαλλικό μας μέλλον

 

Ναπολέων Λιναρδάτος

«Χιλιάδες Γάλλων αστυνομικών διαδήλωσαν για περισσότερη προστασία» ήταν ο τίτλος των Times της Νέας Υόρκης. «Απαίτησαν αυστηρότερους νόμους  για τη βία κατά αστυνομικών και αυστηρότερες ποινές για καταδικασμένους εγκληματίες.» Στην διαδήλωση συμμετείχε και ο Γάλλος υπουργός εσωτερικών… Η γαλλική πολιτική τάξη μπορεί ακόμα να μην θέλει να ασχοληθεί ουσιαστικά με το πρόβλημα που η ίδια δημιουργούσε, αλλά τουλάχιστον δεν μπορεί πλέον να προσποιείται ότι το πρόβλημα δεν είναι υπαρκτό. Ακόμα και ο αρχηγός του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, Fabien Roussel, μιλά για το θέμα της εγκληματικότητας με ένα ύφος που θα περίμενε κάποιος από δεξιούς πολιτικούς σημειώνουν οι Times.

Η αθρόα λαθρομετανάστευση και η πολιτική ανοχής της εγκληματικότητας είναι ιερές αγελάδες για την πολιτική τάξη. Είναι δοξασίες με θρησκευτική χροιά τις οποίες το πόπολο πρέπει καθόλα να τις υποστεί αλλά ουδέποτε να αμφισβητήσει. Μετά από δεκαετίες όπου οι συνέπειες αυτών των πολιτικών είναι πολύ δύσκολο να αποσιωπηθούν, η πολιτική τάξη προσπαθεί με κάποιες περιορισμένες ρητορικές παραχωρήσεις να δώσει την εντύπωση πως κάπως έχει ασχοληθεί με τις συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζει.

Επίσης στη Γαλλία, δύο χιλιάδες εν ενεργεία στρατιωτικοί υπέγραψαν μια επιστολή στην οποία κάνουν λόγο για παράδοση την Γαλλίας στο ριζοσπαστικό Ισλάμ μέσω χαλαρών πολιτικών και μιας επιπόλαιης και καταστροφικής ανεκτικότητας. Γράφουν «έχουμε δει τα εγκαταλελειμμένα προάστια με τα μάτια μας. Έχουμε υποστεί τις προσπάθειες εκμετάλλευσης θρησκευτικών κοινοτήτων, για τις οποίες η Γαλλία δεν σημαίνει τίποτα, δεν είναι παρά αντικείμενο σαρκασμού, περιφρόνησης και μίσους.» «Βλέπουμε το μίσος για τη Γαλλία και την ιστορία της να γίνεται ο κανόνας.»   

Οι παράλληλες κοινωνίες που είναι η πραγματικότητα τώρα στη Γαλλία είναι προφανές ότι δεν θα είναι παράλληλες για πάντα. Από τη μια ο γερασμένος δημογραφικά και ηθικά αυτόχθων πληθυσμός, από την άλλη ο ηλικιακά νέος και θρησκευτικά σθεναρός μουσουλμανικός πληθυσμός – κάποια στιγμή στο μέλλον θα υπάρξει η «συνάντηση» των διαφορετικών πολιτισμών. Η διαφορά στη δυναμική του κάθε στοιχείου είναι τόσο προφανής που ο πειρασμός της επιβολής θα είναι πολύ μεγάλος για αυτούς που αισθάνονται ότι έχουν το επάνω χέρι. Αυτό είναι ήδη κατανοητό σε μια μεγάλη μερίδα του γαλλικού πληθυσμού. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 45% των Γάλλων πιστεύει πως ένας εμφύλιος πόλεμος είναι επικείμενος.  

Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι μια πραγματικότητα την ανθρώπινης ιστορίας. Η εισαγωγή μιας τέτοιας σύγκρουσης εντός των τειχών, είναι η καινοτομία μιας πολιτικής τάξης για την οποία επίσης θα μπορούσαμε να πούμε πως «η Γαλλία δεν σημαίνει τίποτα, δεν είναι παρά αντικείμενο σαρκασμού, περιφρόνησης και μίσους.»