Οι άνθρωποι ζούνε όσο δεν τους ξεχνάμε...

 ✅Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης 

 Συμπληρώνονται 12 χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ιστορικού στελέχους της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Στην κοινωνία μας θα πρέπει να αναγνωρίζουμε τις αξίες, από όπου και αν προέρχονται.  Οι άνθρωποι αυτοί που αγωνίστηκαν, που πίστεψαν, που ήταν δίκαιοι, που δεν μπήκαν σε λογικές ρουσφετιού, μικροπολιτικής, ίντριγκας, συμβιβασμού, είναι αυτοί  που μένουν στην ιστορία. Ένας τέτοιος ήταν ο Μιχάλης Παπαγιάννακης.

Πολλά τα έργα του, λίγα αλλά σοφά τα λόγια του. Έτσι είχε μάθει να πορεύεται. Χωρίς αγκυλώσεις. Χωρίς κόμπλεξ. Χωρίς την ανάγκη αυτοσκοπού της εξουσίας. Ήξερε ότι αυτή θα έρθει μόνο μέσα από τις ιδέες. Αποτέλεσε πραγματικό κόσμημα για την Ευρωβουλή. Άλλωστε από το 1989 έως και το 2004, θήτευσε στο Ευρωκοινοβούλιο και διακρίθηκε για το πλούσιο έργο που άφησε αφενός στην ωρίμανση της Χώρας μας στα Ευρωπαϊκά Δρώμενα, αφετέρου  στην υιοθέτηση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αρκετών θέσεων υπέρ της Ελλάδας.   

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν αυτός που ήθελε να είναι χρήσιμος, παρά ευχάριστος. Είχε εκφραστεί δημοσίως εναντίον της δημοφιλούς άποψης για την διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μετά από 18 χρόνια μάλλον είχε δίκαιο για την εκείνη την διοργάνωση που επί της ουσίας ήταν η αρχή του τέλους της οικονομικής κατάρρευσης της Χώρας.

Αναφορικά με την διεκδίκηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το 2004, η ήττα του από τον Αλέκο Αλαβάνο, ήταν καθοριστικής σημασίας για την μετέπειτα εξέλιξη του Κόμματος αυτού, που από το 3% βρέθηκε μετά από 11 χρόνια, να κυβερνά αυτό τον τόπο.

Σύμφωνα με πολλά άρθρα που δημοσιεύτηκαν για αυτόν, ο ίδιος ήταν προσιτός, απλός, δεν επιζητούσε τα αξιώματα και πάντα είχε το βλέμμα στο μέλλον αυτού του τόπου.  Σε αυτό το σημείο θα σταθώ στην στάση του που κρατούσε για το Μακεδονικό. Ήταν από τις λίγες φωνές που υποστήριζαν από το 1993 τον έντιμο συμβιβασμό που αν είχε γίνει τότε, σήμερα δεν θα είχαμε αυτή την κακή συμφωνία που παρέδωσε Γλώσσα και Εθνότητα ενώ ακόμη και το όνομα είναι από μόνο του προβληματικό. Άλλωστε έχει μείνει στην ιστορία του η φράση: Τις νομικές εγγυήσεις τις χρειάζονται οι θρησκευτικές μειονότητας και όχι οι πλειονοτητες.

Θα μείνει η ιστορία του η φράση του το 1992 όπου είχε δηλώσει πως οι σχεδιασμένες για άλλους σκοπούς υπερβολές και οι παλικαρισμοί στα εθνικά θέματα έχουν στο παρελθόν οδηγήσει σε 'απρόβλεπτες' για τους υπαίτιους καταστροφές στη Μικρά Ασία, αλλά και στην Κύπρο.

Τέλος  κλείνω με μια πολύ επίκαιρη θέση που είχε εκφράσει, χρόνια πριν, για την λειτουργία του Κόμματος. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης τόνιζε ότι ένας μεγάλος επιτελικός οργανισμός  που όχι μόνο θα επιτρέπει αλλά θα επιβάλλει τη συμμετοχή, τη συζήτηση, την αντίρρηση, τη συναπόφαση, είναι το μέλλον της Αριστεράς. Είναι το μέλλον ενός Κόμματος που θα μπορεί να αποφασίσει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά με όρους κοινωνίας…