Ο ΟΠΛΑΡΧΗΓΌΣ ΤΟΥ ΠΌΝΤΟΥ ΠΑΎΛΟΣ ΤΣΑΟΥΣΊΔΗΣ-Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΊΑ ΓΡΆΦΕΙ Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ ΣΊΣΚΟΥ ΕΛΙΣΣΆΒΕΤ

Η βιογραφία του οπλαρχηγού του πόντου Παύλου Τσαουσίδη  καταγράφηκε σε βιβλίο από την κ. Ροζαλία Γαβριηλίδη και τον πανεπιστημιακό καθηγητή Θράκης κ. Θεοφάνη Μαλκίδη.

Ένα υπέροχο βιβλίο, βασισμένο στις 60 βιωματικές, χειρόγραφες σελίδες του οπλαρχηγού Παύλου Τσαουσίδη, καθώς και στις μαρτυρίες κοντινών του συγγενών οι οποίοι τον έζησαν.

Ο Οπλαρχηγός του Πόντου γεννήθηκε το 1895 στο Προλίμνιον της επαρχίας Έρπαα του  Νομού Σεβάστειας και πέθανε στην Έδεσσα το 1978.

 Η προσφορά του στον Ελληνισμό ήταν τεράστια,  μέσα από τους αγώνες του ενάντια στον Τούρκο κατακτητή.  Κατάφερε να σώσει άμαχο πληθυσμό Ελλήνων από το βίαιο εξισλαμισμό και τη δολοφονία.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Ιωνίας και της Θράκης ξεκίνησε το 1908 και κράτησε μέχρι  τις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Οι νεότουρκοι παρόλο που είχαν υποσχεθεί ισονομία και ισοπολιτεία  πραγματοποίησαν γενοκτονίες.

Μέσα από ένα σχέδιο εξόντωσης που εφαρμόζουν με εξορίες, τάγματα εργασιών, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζικές διώξεις και αρπαγές περιουσιών  εναντίον των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Κεντρικής Μικράς Ασίας  καταφέρνουν μέσα σε 15 χρόνια  το θάνατο και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων Ελλήνων.

Το κίνημα του Κεμάλ, το 1919, αποφάσισε την εξόντωση όλων των χριστιανών,  έτσι λοιπόν μαζικά εκτελούνται πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες, οι 353. 000 και άνω   στον Πόντο.

Το αντάρτικο στον Πόντο ξεκίνησε το 1914-1915 και σταμάτησε με την ανακωχή του 1918, στη συνέχεια ξεκίνησε ξανά με τον Κεμάλ  το 1919 και διήρκεσε μέχρι το 1923.  Νεότουρκοι και  κεμαλικοί   κτυπάνε τους  αντάρτες και τον άμαχο πληθυσμό που   εξαναγκάστηκαν  να καταφύγουν στα βουνά.

Ακόμα και στον Ανατολικό Πόντο, που υπήρχε η παρουσία του στρατού της Ρωσίας, τα πράγματα ήταν τραγικά για τον Ελληνισμό μετά την ανακωχή μεταξύ Ρώσων και Γερμανών το 1917, καθώς και με τη συμφωνία  των Ρώσων με τους κεμαλικούς το 1921.

Η αγώνες του Παύλου Τσαουσίδη στα βουνά του Πόντου φανερώνουν το μαζικό έγκλημα κατά των Ελλήνων που πραγματοποίησαν οι Τούρκοι ώστε να ξεριζωθεί ο Ελληνισμός  από τις πατρογονικές του εστίες. Με τη δράση του και γενικά όλων των ανταρτών εκείνης της εποχής, κατάφεραν και έσωσαν χιλιάδες αμάχων από βέβαιο αφανισμό.

Οι περιγραφές της αντίστασης  στα χειρόγραφά του  δείχνουν τη δυναμική των Ελλήνων σ έναν μοναχικό απελευθερωτικό αγώνα.

Μετά  την κεμαλική θηριωδία-γενοκτονία σε Πόντο, Θράκη και Μικρά Ασία, τον Φεβρουάριο του 1924, το καράβι « Ζαν » φορτωμένο με οστά ξεκίνησε από τα Μουδανιά της Ανατολικής Θράκης, έπιασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης για ανεφοδιασμό, με τελικό προορισμό τη Μασσαλία όπου τα οστά προορίζονταν για

« βιομηχανοποίηση ». Το καράβι με τετρακόσιους τόνους οστά Ελλήνων από βίαιο θάνατο,  επίτευγμα  των νεότουρκων και των κεμαλικών, κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των ευρωπαϊκών δυνάμεων και, με την παρέμβαση του Άγγλου προξένου, στο πλοίο με τα ιερά λείψανα επετράπη ο απόπλους παρά την αντίδραση Ελλήνων. Εδώ μπαίνει το ερώτημα, ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα εδώ και  δύο εκατονταετίες, παρόλο που απελευθερώθηκε από το ζυγό των Τούρκων; Και για ποιο λόγο αυτός ο ξεπεσμός;

Μέσα στο βιβλίο ο Παύλος Τσαουσίδης περιγράφει την πραγματικότητα εκείνης της εποχής με απόλυτη ακρίβεια.

ΤΟ  ΤΑΞΊΔΙ  ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα « Μια τελευταία ματιά για να πάρουν μαζί τους την εικόνα, να την κρατήσουν ζωντανή όσο θα διαρκούσε ο εκπατρισμός. Πολλοί ήταν αυτοί που λύγισαν και, ξεχνώντας τα γεγονότα των τελευταίων ετών, ξέσπασαν σε λυγμούς ζητώντας να επιστρέψουν ».

Φτάνοντας εδώ βρήκαν έναν άνθρωπο, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που έλεγε πρέπει να τα ξεχάσουμε όλα και να προτείνουμε για Νόμπελ Ειρήνης τον Μουσταφά  Κεμάλ. Μάλιστα ο ίδιος έστειλε επιστολή στον πρόεδρο απονομής βραβείων ΄΄Νόμπελ΄΄, το 1932, για να απονείμει η επιτροπή το ΄΄Νόμπελ Ειρήνης΄΄ εις τον Κεμάλ Μουσταφά που κατάσφαξε 2,5 εκατομμύρια Έλληνες και Αρμενίους.  Υπάρχει και η επιστολή… Τα συμπεράσματα… δικά σας!

Ο Παύλος Τσαουσίδης φτάνοντας στην μητέρα Ελλάδα παντρεύτηκε για δεύτερη φορά και έκανε εφτά παιδιά.

Ο αγώνας του Θεοφάνη Μαλκίδη, μέλους της διεθνούς επιτροπής για την αναγνώριση της γενοκτονίας, είναι διαρκής και δε θα σταματήσει εάν δε δικαιωθεί.