Για να είμαστε σαφείς !

Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας

Για να είμαστε σαφείς! Μετά το Πρωτόκολλό της Κέρκυρας του 1914 με το οποίο Ελλάδα, Αλβανία και ο Διεθνής παράγοντας αναγνωρίζουν στον Ελληνισμό Αλβανίας το δικαίωμα αυτονομίας, το 1922 η Αλβανία αναγνώρισε μονομερώς στην Κοινωνία των Εθνών, μέσω του Έλληνα μεταλλαγμένου σε Αλβανό Φαν Νόλι, την ύπαρξη β στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος "μιας ελληνο-ορθόδοξης" μειονότητας (και καμιάς άλλης). 

Η Ελλάδα δεν ταυτίστηκε με τη δήλωση του Νόλι  και έμεινε στην διεθνή αναγνώριση του 1914. 

Το 1946 στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, η Ελλάδα επανέφερε το θέμα του δικαιώματός της επί της Βορείου Ηπείρου. Οι μεγάλες δυνάμεις παρέπεμψαν την υπόθεση στο μέλλον, δλδ όταν θα λύνονταν το Αυστριακό και το Γερμανικό ζήτημα, που σημαίνει ότι το 1990, με την ένωση των δύο Γερμανιών, η Ελλάδα δικαιούνταν να επανέλθει στις διεκδικήσεις της. Δεν το έκανε  και δεν νομίζουμε ότι εμπόδιζαν οι δηλώσεις της Χούντας το 1972, όταν για την αποκατάσταση των σχέσεων με την Αλβανία, ο εκπρόσωπος της Χούντας στον ΟΗΕ δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν είχε διεκδικήσεις επί της γείτονας. 

Αυτό σημαίνει ότι σε ό τι αφορά τον Ελληνισμό της Αλβανίας  η Ελλάδα αναγνωρίζει de facto  την πραγματικότητα που διαμορφώνει η Αλβανία, η οποία το 2017 αναγνωρίζει πλέον ονομαστικά την ύπαρξη εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, αλλά στο πλαίσιο άλλων 8 (εθνοπολιτιστικών και γλωσσικών μειονοτήτων) 

Το 2003, οι Ντούλες και Μαλλιάς (πρέσβης τότε της Ελλάδας στα Τίρανα), επικαλούμενοι την αρχή ότι τα ανθρώπινα και κατ΄επέκταση τα εθνικά δικαιώματα είναι ατομικά και όχι ομαδικά, καθώς και την πραγματικότητα ότι Έλληνες υπήρχαν σε όλη την αλβανική επικράτεια, ζήτησαν την κατάργηση των μειονοτικών ζωνών που είχε καθιερώσει αυθαίρετα και ο Χότζα. (Ο Χότζα όμως δεν είχε εκδώσει ποτέ κανένα νόμο περί αυτού) Οι κύριοι αυτοί απαίτησαν την κατάργηση των "αναγνωρισμένων" μειονοτικών ζωνών για να κατοχυρώσουν την Χιμάρα ως ελληνική μειονοτική ζώνη (!!!) Όμως  τι συνέβη. Οι αναγνωρισμένες μειονοτικές ζώνες, στο όνομα της κατάργησής τους,  άνοιξαν τις πύλες τους (εννοείται οι τοπικοί άρχοντες που διόριζε ο Ντούλες) για την πολιτογράφηση εκατοντάδων αλβανικών οικογενειών, με αποτέλεσμα την δημογραφική, πολιτιστική, οικονομική και εθνική αλλοίωσή τους. Στο θέμα κατοχύρωσης της ελληνικής μειονοτικής ζώνης της Χιμάρας οι δικοί μας δεν είχαν κανένα πλάνο, παρά μόνο δηλώσεις κούφιου εθνικισμού, που προκαλούσαν κατά της απροστάτευτης  Χιμάρας τον οργανωμένο και ανοδικό αλβανικό εθνικισμό και να που φτάσαμε....!!! 

Συνεπώς, όποιος σήμερα, ύστερα από 27 χρόνια μεταπολίτευσης  επικαλείται την πραγματικότητα Χότζα, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο αναζητεί άλλοθι για να σώσει τις ευθύνες του και των πολιτικών μας.!! 

 Και όλη αυτή πραγματικότητα έχει μια αφετηρία ! Της δήλωσης Νόλι  το 1922  είχε προηγηθεί η αυθαίρετη πραγματικότητα καθιερωμένη από τους Ιταλούς του 1917-20 κατά την οποία η ελληνορθόδοξη μειονότητα επεκτείνονταν σε κάποια χωριά δίπλα στα αναμενόμενα σύνορα της Αλβανίας με την Ελλάδα. Δεν περιλαμβάνονταν κανένα μεγάλο αστικό κέντρο, εκτός από μια συνοικία στο Δέλβινο !!! (Ήταν τότε που οι Ιταλοί  έκλεισαν την συντριπτική πλειοψηφία των 375 ελληνικών σχολείων στο Βόρειο τμήμα της Ηπείρου.) Την ίδια περίοδο , στην πρώτη και δεύτερη διοικητική διαίρεση η Χιμάρα αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος των μειονοτικών ζωνών που αυθαιρέτως είχαν χαράξει οι Ιταλοί. Μετά το 1922, η Χιμάρα αποσπάστηκε διοικητικά, de Jure από τις "μειονοτικές" ζώνες αλλά στην πράξη αποτελούσε μια κοινή οντότητα. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1946 όταν το καθεστώς Χότζα κατάργησε τα ελληνικά σχολεία στη Χιμάρα. Ωστόσο, το καθεστώς Χότζα συνέχισε την ίδια ταχτική του αυθαιρέτου  στην αναγνώριση "μειονοτικών  ζωνών" με το επίσης αυθαίρετο δικαίωμα μείωσης και αλλοίωσής τους