«Αν σκύβαμε το κεφάλι κανείς δεν θα γνώριζε ποιας χώρας λαός είμαστε».

Με κυνηγούν, κρύψε με.

Γιατί τι έχεις κάνει;

Τίποτα.

Και τότε ποιος σε κυνηγά.

Αυτό το «Τίποτα».

Γιώργος Ποταμίτης  στιχουργός , ποιητής,  επιστήμονας , άνθρωπος του πνεύματος της εποχής μας,  μιας εποχής που την μαστίζει η κρίση.

Μ : Αλήθεια κύριε Ποταμίτη ποιες  πιστεύετε ότι είναι οι αιτίες που οδηγηθήκαμε στην κρίση ίσως  αυτό το τίποτα που δεν έχουμε κάνει ως πολίτες όταν έπρεπε ;

  Π :Ναι θα μπορούσαμε να το πούμε κι έτσι. Ότι η κρίση είναι το «τίποτα» που μας κυνηγάει και κάποτε μας πιάνει. Και το «τίποτα» είναι το κενό της γνώσης και της συνείδησης μας.

Η ανθρωπότητα πάσχει από άγνοια κινδύνου γι αυτό που θα της συμβεί αύριο, μεθαύριο, στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι με το ανθρώπινο μέλλον ασχολούνται επαγγελματικά μόνο καφετζούδες και χαρτορίχτρες. Και γι αυτό φροντίζει το σύστημα και όλα τα μέσα που το υπηρετούν.

Η «συλλογική» συνείδηση των ανθρώπων για το αναγκαίο και το σημαντικό στη ζωή μας έχει καταντήσει ένα απέραντο συνονθύλευμα ατομικών «ισορροπιών» που κινούνται σαν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Και οι πολλές συγκρουόμενες ατομικές ισορροπίες δημιουργούν τελικά μια εκρηκτική κοινωνική ισορροπία - ανισόρροπη.

Αυτό είναι το σύστημα. Καλλιεργεί το «τίποτα» μέσα σε ένα αστραφτερό σύννεφο τεχνολογικής και υλικής ευδαιμονίας . Εξελίσσει τα μέσα επικοινωνίας χωρίς να ενδιαφέρεται για το περιεχόμενο της. Στην πραγματικότητα καλλιεργεί μιαν χαώδη άναρθρη σιωπή κι έναν κόσμο φλύαρα μουγκό καρφωμένο στο ακουστικό του.

Στο φωτεινό καντράν του το σύστημα ποτέ δεν έγραψε το σύνθημα: «να ανθρωπεύεις κι όπου φτάσεις». Στο καντράν του πάντα γράφει «ας φάμε το μέλλον».

Μ :  Λέτε σε έναν στίχο σας Να μάθεις να πετάς αύριο ίσως να μας πάρουν και τους δρόμους... κάτι που τελικά ισχύει μεταφορικά   και κυριολεκτικά τουλάχιστον πληρώνουμε διόδια φόρους κτλ  πως λοιπόν θα μάθει κάποιος να πετάει τι εφόδια χρειάζεται ο νέος για να ανοίξει τα φτερά του ;

 Π : Δεν είναι καθόλου εύκολο να μάθεις να πετάς. Γι αυτό έχει φροντίσει η βαρύτητα της Γης. Όμως ο νους και η ψυχή μπορούν να βγάλουν φτερά. Τα γεννούν τα «θέλω» τους όταν προσπαθούν να γίνουν «μπορώ». Όταν δεν τα εγκαταλείπεις. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες «πτήσεις». Όμως για κάθε νέο άνθρωπο υπάρχει ένα προσωπικό «γιατί» κι ένα ατομικό «πώς» που πρέπει να απαντηθεί για να πετάξει. Και αν το «διότι» το θεωρήσουμε ως κάτι αυτονόητο, ο τρόπος μοιάζει απίθανος. Όμως τίποτα δεν είναι απίθανο για κάποιον που έχει μάθει να βλέπει της ζωής τα πράγματα με την καρδιά.

 M :  Aραιώσανε τα όνειρα πρέπει να ονειρεύεσαι περισσότερο για να σου μένει λίγο λέτε παρακάτω σε έναν άλλος σας υπέροχο στοίχο ονειρεύονταν περισσότερο η δική σας γενιά τότε σε σχέση με την σημερινή ;

 Π : Σε κάθε περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας και σε κάθε γενιά ισχύει το ίδιο: «Ο άνθρωπος μπορεί να μην γίνεται ότι ονειρεύεται, όμως ό,τι κι αν γίνεται μπορεί να ονειρεύεται».

Και το όνειρο είναι όπως το οξυγόνο στον αέρα. Όταν αραιώνει το οξυγόνο πρέπει να ανασαίνεις πιο γρήγορα για να πάρεις το οξυγόνο που χρειάζεσαι. Και αυτή την εποχή που αραιώσανε τα όνειρα πρέπει να ονειρευόμαστε περισσότερο για να μη πάψει να «οξυγονώνεται» η ψυχή μας. Με την απαραίτητη διευκρίνιση: να μη κοιμόμαστε όταν ονειρευόμαστε.

 

M :Θεωρείται πως η ποίηση σήμερα έχει την θέση που της αρμόζει στο εκπαιδευτικό σύστημα και γενικά πως θα το χαρακτηρίζατε αυτό;

 Π : Είναι αντιφατικό να κατέχει η ποίηση ουσιαστική θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα… του συστήματος. Γιατί είναι από τη φύση της αντισυστημική. Και κάθε μη ελεγχόμενη φωνή της ανθρώπινης συνείδησης και ψυχής τίθεται εκτός  κανονιστικού πλαισίου.

Θα ήταν μηδενιστικό όμως να ισχυριστεί κάποιος  πως δεν υπάρχουν ποιήματα στα φιλολογικά μαθήματα. Και μάλιστα αρκετά είναι και αξιόλογα. Όμως δεν αρκεί να τυπωθούν στα βιβλία για να μπουν στο αρχείο σαν «λέξεις».

Η ποίηση δεν είναι οι λέξεις της. Είναι πρώτα απ’ όλα ο τρόπος που αγγίζει τη ζωή και τα πράγματα. Ο τρόπος που βλέπει. Ο τρόπος που ακούει. Και αυτό είναι κάτι που δεν κάνει το εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι το μεγάλο «βουβό» και «κουφό» κενό  στην παιδεία, στην ενημέρωση και την κουλτούρα μας γενικά.

Και αν το σύστημα τυπώνει στα βιβλία του και ποιήματα, το κάνει γιατί δεν υπάρχει ποτέ «έγκλημα» που δεν αναζητεί ένα άλλοθι.

Μ :Αν αφιερώνατε έναν στοίχο σας στους Έλληνες ποιος θα ήταν ;

 Π : «Αν σκύβαμε το κεφάλι κανείς δεν θα γνώριζε ποιας χώρας λαός είμαστε».

Μ : Μη κλείνετε την πόρτα σας στα όνειρα τις νύχτες μπορεί να επιστρέψει το παιδί και να μας σώσει .....μας προτρέπετε λοιπόν να ακούσουμε το παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας  αλήθεια  τι θα το συμβουλεύατε ;

 Π : Να επιστρέψει!

Σας ευχαριστώ θερμά μεγάλη μου τιμή  !!!!!!!!!!