Ο Εθνοκοινοτισμός στον Εθνομελλοντισμό - Ο Ίων Δραγούμης σημείο αναφοράς (του Γ. Σαγιά)

Ο Γιώργος Σαγιάς στην εισήγησή του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χρέος των Ελλήνων στον μεγάλο Έλληνα, εθνικιστή, κοινοτιστή και μακεδονολάτρη Ίωνα Δραγούμη είναι -πέραν της οφειλόμενης τιμής- η μελέτη των έργων του και της ζωής του, ο εμβολιασμός τού σήμερα με ιδέες του και τη στάση ζωής του και η προβολή και επέκτασή τους στο μέλλον με συγκεκριμένους τρόπους προτεινόμενης υλοποίησης, για το καλό της πατρίδας και των Ελλήνων αλλά και όλων όσοι θέλουν να είναι ενεργοί, ελεύθεροι και δημιουργικοί πολίτες. Ο Ίδας είναι διαχρονικός και εσαεί επίκαιρος. Ενδεχόμενες ενστάσεις σε επιμέρους σημεία των λεγομένων και των γραφομένων του (και πάντα ερμηνευόμενα στο χωροχρόνο των τότε επικρατουσών συνθηκών) δεν είναι ικανές να επισκιάσουν το μεγαλείο τόσο των λόγων και των έργων του όσο και του ηρωικού τρόπου ζωής του.

Ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878 και δολοφονήθηκε το 1920. Ήταν γιος του Στέφανου Δραγούμη, υπουργού και πρωθυπουργού, ο οποίος καταγόταν από το Βογατσικό Κοζάνης.

Έζησε έντονα και αγωνιστικά τη ζωή του, με πίστη στο μεγαλείο του ελληνικού έθνους και στην ανάγκη αναγέννησής του. Αγωνίστηκε για τα δίκαια του σκλαβωμένου ελληνισμού της Πόλης και της Μακεδονίας από διάφορες θέσεις. Όλοι οι αγώνες του ήταν στοχευμένοι και κατέγραψε σημαντικές επιτυχίες, ειδικά κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων.

Η σκέψη του ήταν πολύπλευρη και το έργο του μπορεί να ιδωθεί από διάφορες οπτικές λόγω της πολυπραγμοσύνης του. Η ελληνολατρία του και η φιλοσοφική του σκέψη δημιούργησαν το υπόβαθρο να προτείνει και να τεκμηριώνει θέσεις για την οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, την παράδοση, τον κοινοτισμό καθώς και για πολλές άλλες πτυχές της πολιτικής ζωής και οργάνωσης και του ανθρώπινου βίου. Μεταξύ άλλων σκέψεων και προτάσεών του ξεχωριστό ενδιαφέρον έχουν οι θέσεις του για τις προϋποθέσεις, το περιεχόμενο και την έκταση ενός πολιτικού προγράμματος, το οποίο υπερβαίνει και τον κρατισμό και την ατομοκρατία και προτείνει αποκέντρωση και κοινοτική οργάνωση στη βάση μιας αριστοκρατικής θεώρησης που σέβεται τη λαϊκή δημιουργία, την παιδεία, την τέχνη και τον πολιτισμό και με σκοπό τη δημιουργία μιας μεγάλης, ελεύθερης και δυνατής ελληνικής πατρίδας, άξιας και ικανής να συνεχίζει την αδιάσπαστη πορεία της δημιουργικά στο χρόνο.

Στο παρόν κείμενο, εστιάζουμε και εμβαθύνουμε στο θέμα του κοινοτισμού, ξεκινώντας με μια χρήσιμη διευκρίνιση. Όταν ομιλούμε για κοινοτισμό, εννοούμε πιο συγκεκριμένα εθνοκοινοτισμό, δηλαδή μορφές κοινοτικής οργάνωσης στο πλαίσιο ενός έθνους και υπέρ αυτού του έθνους και των ανθρώπων του. Σημειώνεται ότι η έννοια του ελληνικού έθνους περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- την αδιάσπαστη εθνική συνέχεια του ελληνισμού, ήτοι ιστορική και γεωγραφική συνέχεια, συνέχεια κοινότητας, συνείδησης καταγωγής, μνήμης, πολιτισμού, γλώσσας, δόξας, τρόπου ζωής και προορισμού. Με άλλες λέξεις, τονίζουμε την ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους και συνεπώς του ελληνικού κοινοτισμού. 

το πάνελ των εισηγητών και ο υπεύθυνος της διοργάνωσης
Από αριστερά: Γιάννης Κουριαννίδης,
Πολίτης Παπαγαρυφάλλου
Γιώργος Σαγιάς και
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

Λειτουργώντας αποφατικά, με τον όρο «κοινοτισμός» σαφώς και δεν εννοούμε λοιπόν κοινότητες χωρίς ρίζες σε ένα συστηματικά επιδιωκόμενο «παγκόσμιο χωριό», ούτε κοινότητες πανσπερμιών με «πολυπολιτισμική» στόχευση και εθνικό πλανητικό σημείο αναφοράς. Διότι η -κακή- προοπτική αυτών είναι ο α-εθνικός παγκόσμιος «μετάνθρωπος», «αντάνθρωπος», «άριζος» και άπατρις (σε μέλλοντα χρόνο), εγωιστής και ατομιστής, ο οποίος θα μετακινείται από «κοινότητα» σε «κοινότητα» για το προσωπικό του συμφέρον, χωρίς συνεκτικούς κρίκους και συνείδηση δημιουργίας για το «εμείς», χρήσιμο εργαλείο ευκόλως χειραγωγούμενο των παγκοσμιοποιητών και της λεγόμενης νέας τάξης, της αντικατάστασης πληθυσμών και της ομογενοποίησης χάριν συμφερόντων «λόμπις» ολιγαρχών μιας παγκόσμιας δικτατορίας. Ως σχόλιο στα ανωτέρω, παρατίθεται καταφατική σκέψη τεκμηρίωσης του κοινοτισμού (εθνοκοινοτισμού), ο οποίος πρέπει να λειτουργεί διευκολύνοντας την κεντρική εθνική διοίκηση – αλλά και δυσκολεύοντας την όποια αντεθνική ή κατοχική διοίκηση - δίνοντας λύσεις και απαντήσεις εκεί που χρειάζεται, όταν χρειάζεται, και συγχρόνως αποκλείοντας πονηριές και στρεβλώσεις όσων θέλουν να υπονομεύσουν το έθνος υπέρ άλλων εθνών (με τη δημιουργία μειονοτικών προβλημάτων) ή όσων επιβουλεύονται γενικώς την ύπαρξη των εθνών (οπαδοί του διεθνισμού και της ομογενοποίησης).

Όμως πριν από αυτό, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι η πολιτική για το δημογραφικό ζήτημα είναι το καθοριστικό ζήτημα για την ύπαρξη, την ανάπτυξη και την προοπτική των κοινοτήτων υπό την οπτική του εθνοκοινοτισμού. Διότι χωρίς Έλληνες δεν θα μπορεί να νοηθεί Ελλάδα και συνεπώς τα κύτταρα των κοινοτήτων θα είναι ποδηγετημένα κύτταρα στην υπηρεσία ενός παγκόσμιου οργανισμού, απαρτιζόμενα από α-εθνικές ατομικότητες· εν τέλει, αυτού του είδους οι «κοινότητες» θα επιχειρηθεί να αλλοιώσουν ή να εξαφανίσουν την έννοια και την ουσία του κοινοτισμού. Συνεπώς, υψίστη προτεραιότητα του ελληνικού έθνους πρέπει να είναι η άμεση πρόταση συγκεκριμένων λύσεων για την αύξηση του ποσοτικού μεγέθους των Ελλήνων, με ταυτόχρονο σταμάτημα της επιχειρούμενης αντικατάστασης του πληθυσμού της και ανάταξης των όποιων έως τώρα επιπτώσεων.

Η ύπαρξη των κοινοτήτων, των εθνών, των κοινωνιών είναι φυσικές πραγματικότητες όπου εντός τους το «εγώ» δεν εξαφανίζεται, αλλά υπάρχει μέσα στο «εμείς», για το «εμείς». Δεν θα παραλειφθεί να τονισθεί ότι δεν πρέπει να αγνοούνται οι αδυναμίες του χαρακτήρα και -ευρύτερα- η ανθρώπινη φύση, στην οποία ενυπάρχουν και αρνητικά στοιχεία. Η βούληση, η αυτενέργεια, οι επιλογές, η παιδεία καθενός/καθεμιάς και το υπάρχον πλαίσιο είναι συνιστώσες που καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας του υπαρκτού «εγώ» στο υπαρκτό «εμείς». Η δυναμική ισορροπία του μερικού με το όλον δεν είναι ακατόρθωτη. Η εθνική ετερότητα και πνευματικότητα δίνει απάντηση και προοπτική στο σκοπό της εφήμερης ζωής. Το «ποιος» και το «μετά» της υπάρξεως αφήνονται στους θεολόγους και στους φιλοσόφους· όμως με ενδιαφέρον μελετώνται οι απόψεις αυτών, διότι το τέλος, για πολλούς, δεν είναι τέλος αλλά αρχή, άποψη που καθορίζει και την καθημερινή στάση ζωής, γεγονός που σαφώς επηρεάζει και τα της κοινότητας θέματα. Τα άτομα δεν συνιστούν μονάδες άθροισης αλλά λειτουργούν πολλαπλασιαστικά στη δυναμική που εκφράζουν στο χρόνο, εκφράζοντας εθνικό συλλογικό πνεύμα και εθνικές καθολικότητες. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ισοπεδωτισμό, αλλά προσφορά των ατομικοτήτων κατόπιν ελεύθερης βούλησης και επιλογής στο μέτρο του καθενός βάσει των διαφορετικοτήτων ως οντολογικών στοιχείων.

Η υπαρκτική ετερότητα είναι φυσική και φυσιολογική. Η κοινότητα (είτε ως φυλή είτε ως έθνος, ως αναπόσπαστο μέρος της πατρίδος στην πορεία των χρόνων) υπήρξε πάντοτε ένα οργανωτικό συνεκτικό βιολογικό σύνολο, μια πραγματικότητα, η δε συμμετοχή στις λειτουργίες της βίωμα αληθείας και έκφραση ελευθερίας. Ακόμη και αυτός που αρνείται να δεχθεί το εθνικό, είναι μέρος του εθνικού. Ερμηνεύεται με βάση την εθνική οντολογία, ακόμη και αν επιλέγει να την αρνηθεί ή να την πολεμήσει. Δηλαδή, με φυσικό τρόπο ανήκει σ’ αυτήν.

Στο σημείο αυτό, ευκόλως γίνεται κατανοητή η παγκόσμια προσπάθεια που εξελίσσεται, συστηματικώς, ποικιλοτρόπως και σε βάθος χρόνου, για υπονόμευση της κοινής κυτταρικής μνήμης. Αυτό όμως εκτιμάται (και) ως υπονόμευση της διαφορετικότητας, των ξεχωριστών ανθρώπων που δημιουργούν ξεχωριστούς πολιτισμούς ως προς την ποιότητά τους, της εθνικής διαφοροποιήσεως των λαών και της ανομοιομορφίας τους, ήτοι δεν σέβεται την φυσική, ιδιαίτερη ύπαρξή τους. Όμως, σεβασμός στην ιδέα των κοινοτήτων και του έθνους σημαίνει αποδοχή της ύπαρξης των άλλων κοινοτήτων και λαών και καταδίκη της ολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της των πάντων ομογενοποιήσεως. Ο άνθρωπος στον κοινοτισμό κινείται αρμονικά με την δημιουργία, την πρόνοια, την φύση. Ανήκει στο παρελθόν, πράττει στο παρόν, βούλεται για το μέλλον.

Το Είναι ελευθερώνεται όταν ξεπεράσει τον εγωισμό και συνειδητά 

αυτοστρατευθεί στο «είμαστε». Εξάλλου, ο κόσμος δεν απαρτίζεται από άτομα, αλλά από φυλές, κοινότητες, λαούς, έθνη. Η ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να ερμηνευθεί ως ιστορία εντός των απανταχού κοινοτήτων. Δεν εξαφανίζεται όμως το άτομο μέσα σε έναν αμφίβολο παγκόσμιο χυλό, μέσα σε μια ελεγχόμενη ετεροκατευθυνόμενη παγκοσμιοποίηση, αλλά ζει και ενεργεί εντός της κοινότητάς του και χάρη στα διακριτά χαρακτηριστικά του και στην ιδιοσυγκρασία του επιλέγει ελεύθερα να γίνει η πρωτοπορία -ίσως και παρανάλωμα- για το κοινό καλό και την πρόοδο της κοινότητάς του, της πατρίδος του.

 Η ελευθερία της προσωπικότητάς του φέρει εντός της τους προγόνους, τη συνέχεια των γενεών, επηρεάζεται από τις συνθήκες και το περιβάλλον, την προσωπική βούληση και δυνατότητα επιλογών, τις δυνάμεις της ψυχής, και εκφράζεται εντός της κοινότητας, του λαού, της πατρίδας, του έθνους, όπου ο άνθρωπος ζει ως οργανικό μέλος της και επηρεάζει την κοινότητα με τις σκέψεις και πράξεις του. Εμβόλιμα αναφέρεται ότι ο ξεριζωμός ανθρώπων από την κοινότητά τους δεν σημαίνει ότι από άτομα που ανήκουν σε κοινότητα γίνονται αίφνης ατομικά όντα, διότι εντάσσονται σε νέα κοινότητα. Πρέπει να μελετηθεί και επιστημονικώς πόσο η μαζική εγκατάσταση ατομικοτήτων από διαφορετικές κοινότητες σε μία συγκεκριμένη κοινότητα ή ακόμη και οι μαζικές και σε πολύ μεγάλο βαθμό γεννήσεις μέσω νέων μεθόδων της επιστήμης και της τεχνολογίας ενδέχεται να μπορούν να διαρρήξουν σε μεγάλο βάθος χρόνου το αρραγές της συνέχειας και το είδος της εθνικής συνειδήσεως που έχει συσσωρευτική και πολλαπλασιαστική ισχύ με την πάροδο του χρόνου. Το «μέτρον άριστον», η θεωρία των ποσοστώσεων, η αφομοιωτική δύναμη κάθε κοινότητας και οι νόμοι και κανόνες στην κατεύθυνση προστασίας της ομοιογένειας των κοινοτήτων μπορούν να δώσουν απαντήσεις στα ανωτέρω με νηφαλιότητα και σοφία.

Η σύνδεση και σύνθεση των ενεργειών των πρωτοπόρων μπορεί να βελτιώσει ή και να μεταμορφώσει σε θετική κατεύθυνση πραγματικότητες ή και να αλλάξει επί τα βελτίω την εθνική και κοινωνική ζωή. Αν όμως ένα μέλος της κοινωνίας θέλει να ιδιωτεύσει, πρέπει να γίνει τέλειος αναχωρητής. Άλλως πώς, θα αναγκασθεί να ενταχθεί σε νέα κοινότητα ή να δημιουργήσει νέα κοινότητα. Πάλι λοιπόν, εξ ανάγκης ή μη, ο ατομικισμός βρίσκεται σχετιζόμενος με τη συνείδηση της κοινότητας η οποία και υπερτερεί. Καλό θα ήταν η συνείδηση αυτή να είναι υψηλού βαθμού συνειδητότητας, δηλαδή και απόρροια πνευματικής αναζήτησης και έμπρακτης εφαρμογής και όχι επιβολής μέσω νόμων και κανόνων.

Αυτόβουλη και συνειδητοποιημένη προσφορά για την κοινότητα και το κοινό καλό είναι αποδοχή του ηθικού δεσμού και -εν τέλει- ένδειξη ελευθερίας. Η εγωκεντρική, εγωιστική, ατομικιστική και αντικοινοτική «ελευθερία του ατόμου» αντιμετωπίζεται με σεβασμό και κατανόηση παρά το ότι φαίνεται να αντιστρατεύεται το γενικό καλό. Το άτομο δεν ωθείται σε «συρρίκνωση», αλλά με φυσικό τρόπο προτρέπεται να λειτουργεί ως δημιουργικό και ελεύθερο μέρος ενός οργανικού συνόλου. Αν αυτή η θεώρηση δεν έχει την τάση να γενικευθεί, επεκταθεί και επικρατήσει, η πρωτοπορία και οι μαχητές του κοινοτισμού οφείλουν να εντείνουν τον αγώνα τους και την προσπάθειά τους. Λέμε «Ναι» στην προσωπική ελευθερία και στην ελευθερία δράσεως, με ζητούμενο να λειτουργούν υπέρ της κοινότητας, δηλαδή του φυσικού ανήκειν του ανθρώπου. Η πατρίδα ως κοινότητα δημιουργίας και δημιουργών. Η κοινότητα ως μέρος της πατρίδος, γεννήτωρ δημιουργών και δημιουργίας.

Η ατομική ιδιοκτησία υφίσταται. Όμως πρέπει να εμφυσηθεί η άποψη ότι δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον. Ο δίκαιος πλουτισμός είναι αποδεκτός όμως πρέπει να υπάρχει μέτρο και όρια. Νόμοι και κανόνες και προσωπική συνειδητοποίηση οδηγούν σε αναλογική προσφορά των εχόντων και κατεχόντων υπέρ της κοινότητας και του κοινού καλού (π.χ. οργάνωση δομών και υποδομών κοινωνικής πρόνοιας ανημπόρων, υπερηλίκων, χηρών, τέκνων αναπήρων πολέμου, μακροχρόνια ανέργων κ.λ.π.). Ο πολίτης συνειδητοποιημένος στην υπηρεσία της κοινότητας, του συντοπίτη του, του συμπατριώτη του. Κατ’ επέκταση, οι όποιες εργασίες, όσο σκληρές και αν είναι, θα δίνονται κατά προτεραιότητα στους γηγενείς, οι οποίοι θα χαίρουν -όπως και όλοι οι εργαζόμενοι- πλήρων δικαιωμάτων και υψηλών -κατά το δυνατόν- παροχών. Αυτό οδηγεί σε καταπολέμηση της ανεργίας, αύξηση της παραγωγής, ζωντάνεμα της γης και της κοινότητας και -επιπλέον- αποτροπή από το να κάνουν τις δύσκολες και βαριές εργασίες νεοέποικοι αλλοδαποί και μετανάστες, δηλαδή -κατ’ ουσίαν- άρνηση της σύγχρονης δουλείας με οποιαδήποτε μορφή.

Άρνηση στην πράξη, λοιπόν, της πρακτικής τής αντικατάστασης πληθυσμών και του νεοεποικισμού χωρών σημαίνει και άρνηση της παγκόσμιας ομογενοποίησης και της αντεθνικής «νέας τάξης πραγμάτων», αλλά και σεβασμός της διαφορετικότητας. Είναι άμεσο ζητούμενο, λοιπόν, ένα πρόγραμμα ταχείας δημογραφικής ανάταξης και νομοθετικής προστασίας προτεραιότητας της εργασίας εντοπίων σε κάθε τομέα απασχόλησης, βάσει προγράμματος εξακτίνωσης της ανάπτυξης σε όλες τις περιοχές, με κοινωνικό σεβασμό τής εργασίας και της αξιοπρέπειας κάθε εργαζομένου. Τα ανωτέρω εκτιμάται ότι θα συμβάλλουν στην αποτροπή τού εποικισμού τής χώρας, συγκρουσιακών κοινωνικών και φυλετικών καταστάσεων, εθνικών διαιρέσεων πλούσιων και φτωχών αμιγών πληθυσμιακά γεωγραφικών περιοχών. 

Συνεπικουρούμενα από ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης (αύξηση της παραγωγικής βάσης και των εξωτερικών εμπορικών συναλλαγών με ταυτόχρονη προώθηση της πολιτικής μείωσης της υπερκατανάλωσης), μπορούν να δρομολογήσουν βραχυπρόθεσμες λύσεις και μακροπρόθεσμη προοπτική. Επαναλαμβάνεται εμφατικά ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να στηρίζεται σε εντόπιο δυναμικό με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και όχι σε εισαγόμενο εργατικό δυναμικό με περιορισμένα δικαιώματα. Αυτό επιβάλλει ο ανθρωπισμός, ο πολιτισμός, η ανάπτυξη και χάρη σε αυτή την πολιτική δεν θα υπάρξουν μεσομακροπρόθεσμα προβλήματα πληθυσμιακής αλλοιώσεως και κατ’ επέκτασιν μετάλλαξης των κοινοτήτων. Αυτό θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη από τα εγγύτερα στα μακρύτερα, σαν αντίσταση κατά της αναπτυσσόμενης πολιτικής των μεταλλάξεων και ως εκδήλωση αγάπης για την πατρίδα και την κοινότητα. Η αγάπη του λαού στην κοινότητα, στην πατρίδα του, είναι φυσική. Το έθνος είναι πρότερο των εκδηλώσεων με τις οποίες το αντιλαμβανόμαστε. Αγάπη για τη φύση αυτομάτως συνεπάγεται αγάπη για το έθνος. Εάν αυτό δεν συμβαίνει, ερμηνεύεται ως ιδιαίτερη στρέβλωση λόγω άγνοιας, ιδεοληψίας, φανατισμού και πιθανόν να προέρχεται από ασυνειδητοποίητη αυτοκαταπίεση, η οποία προβάλλεται στην καταπίεση εθνών και εθνικοτήτων και στην απόρριψη εθνοκοινοτήτων.

Ο εθνοκοινοτιστής, σε αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν να προβάλλει έτι περαιτέρω την άρνηση της υποταγής του στη δικτατορία του λεγόμενου «παγκόσμιου χωριού» και των «κυβερνητών» του, οι οποίοι διοικούν τους παλαιο- και νεο-σκλάβους και τους παλαιο- και νεο-εποίκους με ολοκληρωτική νοοτροπία, έλεγχο των μέσων μαζικής επικοινωνίας και αποτελεσματική χρήση του ψυχολογικού πολέμου. Ίσως με τον τρόπο αυτό να καταφέρει να πείσει «όσους ζωντανούς» ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να υποβιβασθεί από ελεύθερος δημιουργός σε αριθμό ενός παγκοσμίου στρατεύματος υποτελών μαζανθρώπων, σκλάβων σε έναν παγκόσμιο ολοκληρωτισμό επιτήδειων ατομιστών μετανθρώπων-αντανθρώπων, αντεθνικώς φρονούντων και πραττόντων.

Εντός του ανωτέρω πλαισίου προσέγγισης των θέσεων του μεγάλου Ίωνος Δραγούμη, αυτές φαντάζουν διαχρονικές, καινοτόμες, προοδευτικές, δηλαδή εθνικιστικές. Θα αναφερθούν λίγες από αυτές, με πολύ σύντομες επεκτάσεις στο σήμερα και στο αύριο του Ελληνισμού, για να καταδειχθούν οι τεράστιες ικανότητές του και σε αυτό το πεδίο ενασχολήσεως και να αποτελέσουν βάσεις για περαιτέρω ανάπτυξή τους.

Ο Ίδας ήταν λάτρης της δημοτικής μας παράδοσης. Όπως χαρακτηριστικά έγραφε, στο έργο του «Ελληνικός Πολιτισμός», «Στο χωριό βρίσκεις τη βάση του ανθρώπου της φυλής σου». Εκεί εντόπιζε πηγές δημιουργίας οι οποίες συμβάλλουν στην αδιάσπαστη εθνική συνέχεια και συγχρόνως εμβολιάζουν και εμπνέουν το νέο, λειτουργώντας ως στέρεη βάση του. Με άλλα λόγια, έβλεπε στη δημοτική παράδοση την προοδευτική προοπτική. Συντήρηση και πρόοδος δεν αντιδιαστέλλονται, αλλά συνυπάρχουν και συλλειτουργούν: «Κανείς ας μην αναθεματίζη την συντηρητικότητα. Κανείς ας μην περιφρονή την προοδευτικότητα. Για το έθνος και τα δύο στοιχεία είναι απαραίτητα...», έλεγε. «Η σημερινή τάξη των γραμματισμένων, των θρεμμένων με τη σχολαστική παράδοση, θα χτυπηθή και σιγά - σιγά τη θέση της θα την παίρνη η καινούργια τάξη των μορφωμένων ή διανοητικών ανθρώπων, που αυτοί θα είναι θρεμμένοι με τη δημοτική παράδοση. Αυτή θα είναι η αριστοκρατία του έθνους».

Η παράδοση λειτουργεί ως προωθητική δύναμη δημιουργίας, ως αντίδοτο στην ξενομανία, αλλά και ως εφαλτήριο εθνικής αντίστασης και ανασυγκρότησης. Η παράδοση συνεισφέρει τα μέγιστα στον ορισμό, στην προστασία και στην προώθηση της εθνικής ταυτότητας και της εθνικής συνέχειας. Η παράδοση είναι συστατικό στοιχείο της «αυτοσυντηρησίας της φυλής».

Στο ίδιο έργο, εξηγώντας με εξαιρετική διαύγεια και ευστοχία τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχει ο νέος ελληνικός πολιτισμός που οραματιζόταν, μεταξύ άλλων σημαντικών, αναφέρθηκε ως πρωτοπόρος στη διαχείριση των σκουπιδιών. Έγραψε σχετικώς: «...τα σκουπίδια θα καίγονται σε ορισμένα καμίνια έξω από τις πολιτείες, αφού ξεδιαλεχτούν τα χρήσιμα για τις διάφορες βιομηχανίες πράματα, τα σφαγεία θα είναι σαν περιβόλια...».

Ιδού, λοιπόν, ο Ίδας ως ανυπόκριτος οικολογιστής, ως πρωτοπόρος περιβαλλοντιστής, ως εθνικιστής κοινωνιστής. Μπροστά από την εποχή του, καταλαβαίνει και προωθεί την εσωτερική καθαρότητα ως γενεσιουργό αιτία της εξωτερικής καθαρ(ι)ότητας. Οι ιδέες του έχουν άμεση αναφορά τόσο στην προστασία της γεννήτρας γης όσο και της δημόσιας υγιεινής. Συγχρόνως, προωθούν μια νέα φυσική και ανθρώπινη αισθητική, αλλά και μια αντίληψη για ένα κράτος με όραμα για τη δημιουργία πολιτισμού.

Ανάγοντας αυτές του τις απόψεις στο σήμερα, θα μπορούσε να ειπωθεί πως θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμος ο εμβολιασμός της σκέψης των τεχνοκρατών που ασχολούνται με το θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων -τόσο στην πατρίδα μας όσο και παγκοσμίως- με τις ιδέες του Ίωνος, ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν – πλείστοι εξ αυτών - την κοντόθωρη και μονομερή οικονομίστικη προσέγγισή τους.

Στο έργο του «Ελληνικός Πολιτισμός», ο Δραγούμης αναπτύσσει το όραμά του για μια αριστοκρατία του έθνους, για επίλεκτους Έλληνες που θα ήθελε να ηγούνται του λαού. Έγραφε: «Ο λαός όμως δε φωτίζεται με μοναχικές ενέργειες μερικών ατόμων, όσο φωτεινά κι αν είναι, χρειάζεται μια αριστοκρατία ολόκληρη για να επηρεαστεί ο λαός. Όχι από κάτω, από πάνω θ’ αρχίση ο ξαναγεννημός. Ας φωτιστούν οι μορφωμένοι, ας λουστούν στα φεγγερά και διάφανα νερά της λαϊκής ψυχής, ας συνταραχθούν και ας θελήσουν κάτι και ο λαός θα τους ακολουθήση έπειτα (....) Και του εαυτού τους τις ρίζες ψάχνοντας θα τις βρουν μέσα στο έθνος τους (....) Σαν οι τελευταίοι αντιπρόσωποι μιας πρώτης εποχής και οι πρώτοι μιας ερχόμενης, θα είναι οι άνθρωποι οι καμωμένοι, οι μεστωμένοι και που ωστόσο ακόμα γίνονται (...) Και αυτοί θα διαφεντέψουν το έθνος και στη σκέψη και στην πράξη και θα διδάξουν τις ερχόμενες γενεές. Απ’ αυτούς θα βγουν οι νέοι δάσκαλοι και τα νέα σκολειά».

Τα ανωτέρω αποσπάσματα επελέγησαν διότι εντός τους κρύβεται μέρος της λύσεως του ελληνικού προβλήματος που έχει δημιουργήσει το ενιαίο πολυπρόσωπο τερατούργημα του κόμματος των πολιτικών κομμάτων και το οποίο αποτελεί μέρος των παγκόσμιων αρνητικών κατεστημένων.

Εντός ενός παγκοσμίου πλαισίου εντεινόμενων ιδεολογικών, θρησκευτικών, οικονομικών, ψυχολογικών και -οσονούπω- φυλετικών πολέμων, εντός ενός παγκοσμίου πλέγματος σχέσεων με κυρίαρχη και επελαύνουσα την ενεργειακή, τεχνολογική, δικτυακή και επικοινωνιακή εκδοχή του, εντός μιας πλανητικής αντεθνικής και αντιανθρώπινης συμφωνίας για αντικατάσταση πληθυσμών και επιχειρούμενης μετάλλαξης και ελέγχου -ακόμη και- των ανθρώπων, εντός μιας Ελλάδας η οποία γερνάει με ταχείς ρυθμούς και επιχειρείται να «ξεμείνει από Έλληνες», η κατανόηση και επέκταση του πνεύματος του Ίωνος Δραγούμη καθίσταται επιτακτική και αναγκαία. Αριστοκρατία, φωτισμένη ηγεσία για το λαό, απ’ το λαό, με το λαό, με ανατροφή που να «ανοίγει» το μυαλό των Ελληνόπουλων με «νέους δασκάλους και νέα σκολειά», μακριά απ’ την ξενολατρία, με ελληνική υπόσταση και πνεύμα ελευθερίας, με ηρωικό τρόπο ζωής και εθνική συνείδηση, να γίνουμε οι πρώτοι του μέλλοντος. Που σημαίνει: σοβαρή και υπεύθυνη προσπάθεια, όραμα, τρόπος υλοποίησης, ενεργοποίηση του Έλληνα ανθρώπου σε έναν ελληνικό δρόμο οδηγό όλων. Ναι! Να τολμήσουμε! Εμείς να μιλήσουμε για τη διαστημική πολιτική της Ελλάδας και για τη ρομποτική. Για την κάθε είδους καινοτομία. Να ενισχύσουμε το εφευρίσκειν και το επιχειρείν ενάντια στη γραφειοκρατία και τον κρατισμό. Πλοία για άντληση υδρογονανθράκων, αλλά και υπερσύγχρονα αεροπλάνα προστασίας τους, τώρα! Να δημιουργήσουμε το μέλλον μας!

Ένα νέο σχέδιο «Ίων Δραγούμης» για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στη χώρα μας είναι ζητούμενο, το οποίο θα προνοεί φυσικά για την αντιμετώπιση εχθρικών ενεργειών ξένων χωρών, με όχημα την αυτοδιοίκηση. Μια πρόβλεψη για μαζικές επιστροφές Ελλήνων ανέργων, πενήτων και κάθε ενδιαφερόμενου συμπατριώτη μας με ταυτόχρονη «προικοδότησή» του με κρατική γαία για καλλιέργεια και ανταποδοτικό κοινωνικό έργο υπέρ του κοινού καλού, θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο βήμα. Ένας νέος νόμος για μια ουσιαστική μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου οι δήμαρχοι θα εκλέγονται από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, οι δημοτικοί σύμβουλοι από ένα άλλο ενιαίο ψηφοδέλτιο και οι τοπικοί πρόεδροι από ένα τρίτο τοπικό ενιαίο ψηφοδέλτιο, εκτιμάται ότι θα απελευθέρωνε δυνάμεις από τα δεσμά του σκληρού κομματισμού και τις δεσμεύσεις και πολιτικές τερατογενέσεις που εξ αυτού προκύπτουν. Η μετάπλαση πολλών ιδεών του Δραγούμη για να απαντούν στο σήμερα είναι και εφικτή, και αναγκαία. Εργασίες υποψηφίων διδακτόρων προς αυτήν την κατεύθυνση καλό θα ήταν να επιδιωχθούν παρά το ότι δεν προωθούνται από την πανεπιστημιακή κοινότητα επαρκώς.

Ο εθνικιστής Ίων Δραγούμης πρόσφερε πάρα πολλά στον κοινοτισμό. Στη σημερινή συγκυρία, ο εθνοκοινοτισμός είναι η περιφρούρηση της ουσίας του κοινοτισμού και ο εθνομελλοντισμός είναι η συγκεκριμένη πρόταση μετάβασης στο μεγαλείο τού Ελληνισμού. Η προσπάθεια ενός εκάστου στον σύγχρονο παγκόσμιο «ανταρτοπόλεμο» πρέπει να είναι συντεταγμένη, άφοβη και συνεχής και να δοθεί από σύγχρονες θέσεις μάχης όπου υπερτερεί ο άνθρωπος, ο Έλληνας άνθρωπος, έναντι της ολοκληρωτικής, αντεθνικής και ανθελληνικής νέας τάξης.

Μπορούμε!

                                                                        Γεώργιος Δ. Σαγιάς