Αποδεικνύουν καθημερινά με λόγια και με πράξεις, ότι έχουν επιλέξει να αλλάξουν τους άλλους, παρά τον ίδιο τους τον εαυτό.
* Του Αθανασίου Βαμβίνη
Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, υπαρξιστής φιλόσοφος, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την ανυπαρξία αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας στον ανθρώπο, επέλεξε να μετακυλήσει την ευθύνη των προβλημάτων του στους άλλους. Έτσι η «κόλασή του έγιναν οι άλλοι». Σύμφωνα με τον Σαρτρ ο άνθρωπος για να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του καθιστά ως μέσο ικανοποίησης του κάποιον συνάθρωπό του. Περιμένει να δεχτεί ικανοποίηση από την αλληλεπίδραση μαζί του και τον καθιστά υποχείριο των διαθέσεών του. Στην περίπτωση που ο συνάνθρωπος αυτός θιχτεί, εισέρχεται το αίσθημα της ντροπής σε αυτόν και προσπαθεί να τον τοποθετήσει στη θέση του, να αποκτήσει τη δική του συνείδηση και να τον καταστήσει τώρα κι αυτός με τη σειρά του υποχείριο. Δημιουργείται έτσι ένας ανελέητος ανταγωνισμός, ένας διαρκής πόλεμος επιβολής, ικανοποίησης ακόρεστων επιθυμιών και εξουσίας. Όντως κόλαση.
Μπορούμε με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε ότι η «κόλαση του Σαρτρ» την περίοδο που ζούμε σήμερα υπάρχει στο δίπολο κυβερνώντες - πολίτες. Μία καθημερινή «κόλαση» στη σχέση μεταξύ των δύο για να επικρατήσει τελικά η γνώμη του πιο δυνατού.
Τα όπλα των κυβερνώντων είναι πολλά. Η φαρέτρα τους είναι γεμάτη από κόλπα για να τους παγιδεύσουν και να τους καταστήσουν συνενόχους στα «εγκλήματα» που διαπράττουν απέναντι στο ελληνικό κράτος και στο ελληνικό έθνος. Όπλα όπως η διγλωσσία και το ψέμα, η στρεψοδικία και η λασπολογία, η προπαγάνδα και η τέχνη του λαϊκισμού είναι μερικά από αυτά που οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν για να μετατρέψουν σε υποχείριό τους έναν ολόκληρό λαό.
Και τα πάνε μια χαρά...
Είναι εξαιρετικά λυπηρό μία ηγεσία με έναν νέο άνθρωπο στο τιμόνι της να προσπαθεί τόσο επίμονα να δημιουργήσει άβυσσο στη σχέση μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών. Και όσο μεγαλύτερο χάσμα δημιουργεί τόσο ηπιότερα γίνονται τα αισθήματα ενοχής για τη ζημιά που μπορεί να κάνει η μια μεριά στην άλλη. Εν δυνάμει, οι κυβερνώντες μπορούν να μετατραπούν σε τυράννους και οι πολίτες, εν δυνάμει, να μετατραπούν σε μια ανθρώπινη μάζα εξοργισμένων. Το χάσμα μεγαλώνει και η κυβέρνηση μετατρέπεται σε κάτι απόμακρο και επικίνδυνο. Η προσπάθειά της να μετακυλήσει τις ευθύνες της και τις ανόητες πράξεις της στους πολίτες, υποστηρίζοντας συνθηματικά ότι: «Εσείς μας ψηφίσατε τον περασμένο Σεπτέμβρη και ξέρατε ότι θα πάρουμε όλα αυτά τα σκληρά μέτρα», δημιουργούν θυμό, αγανάκτηση, ντροπή σ’ αυτούς που τους ψήφισαν γιατί τους πίστεψαν, ανασφάλεια για το μέλλον και αποστροφή σε κάθετί που θυμίζει εξουσία.
Στο χάσμα αυτό προστίθεται η ασέβεια που δείχνουν να έχουν οι κυβερνώντες προς τους νόμους και τις παραδοσιακές αρχές του Κράτους. Τα παραδείγματα καθημερινά είναι πολλά.
Η εικόνα για παράδειγμα υφυπουργού να καπνίζει μεσα στο Υπουργείο του, γνωρίζοντας ότι παρανομεί, τον καθιστά πρότυπο καταπάτησης του αντικαπνιστικού νόμου, του οποίου υπεύθυνο για την εφαρμογή είναι το Υπουργείο του. Πόση μαγκιά αντέχει μια καρέκλα Υπουργού, άραγε; Επίσης, παρακολουθούμε, σχεδόν αποσβολωμένοι, τις προσπάθειες του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων να βάλει τη δική του σφραγίδα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αποδομώντας αρχές και έννοιες που συνέχουν την ελληνική κοινωνία, αλλά και θεμελιώνουν την ίδια της την υπάρξη. Η δράση του είναι «παρά φύσιν» και η σφραγίδα του τείνει να γίνει σφραγίδα προδοσίας.
Ο συνδυασμός αυτός, δηλαδή του χάσματος κυβέρνησης - πολιτών, που οδηγεί στην απενοχοποίηση των πράξεων αμφoτέρων των πλευρών, και της ασέβειας των πρώτων απέναντι στους νόμους και στις αξιακές αρχές που ακολουθούν οι δεύτεροι δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα αντίδρασης, που εσωτερικεύεται στους πολίτες και αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί βίαια, αν η κυβέρνηση δεν αναλάβει τις ευθύνες της, δεν σοβαρευτεί και δεν παραιτηθεί.
Οι κυβερνώντες πρέπει να καταλάβουν ότι είναι υπηρέτες του λαού. Ότι εκλέχτηκαν για να προσφέρουν έργα αγαθά και χρήσιμα για τους πολίτες. Ότι ηγούνται ενός ολόκληρου λαού που προσδοκά να εργαστεί και να δημιουργήσει. Ότι οι πολίτες δεν είναι εχθροί τους και δεν είναι η κόλασή τους. Πρέπει να καταλάβουν ότι η κόλασή τους είναι μόνο και μόνο ο ίδιος τους ο εαυτός.
Αυτό που μπορεί να μας οδηγήσει σε μία σωτήρια οδό ως κοινωνία είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να οδηγηθούμε στην αυτογνωσία μας, κυβερνώντες και πολίτες. Να μετατρέψουμε την οργή μας σε δημιουργική διάθεση. Να διακρινουμε τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει και να θέσουμε νέες βάσεις συνεννόησης. Να γεφυρώσουμε το χάσμα και να διαπιστώσουμε τον κοινό μας στόχο.
Θα μου πείτε... Όνειρα θερινής νυκτός.
Η κόλασή τους είναι οι πολίτες. Διότι αποδεικνύουν καθημερινά με λόγια και με πράξεις, ότι έχουν επιλέξει να αλλάξουν τους άλλους, παρά τον ίδιο τους τον εαυτό. Τους κοστίζει λιγότερο.
* Ο Αθανάσιος Βαμβίνης είναι μέλος της ΟΝΝΕΔ, εργάζεται στον κλάδο της Ιδιωτικής Ασφάλισης και είναι διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός με MSc στην «Οργάνωση και Διοίκηση Τεχνικών Έργων»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου