Η οργή μου γι’αυτά
που συμβαίνουν, γκρεμίζει την
περηφάνια των
χεριών! Παρηγοριά, οι νουθεσίες από τους
παλιούς συντρόφους
και φίλους. Στενεύει σιγά-σιγά ο
ζωτικός μας χώρος,
γι’αυτό η ρήξη με το πολιτικό
κατεστημένο, είναι
οξεία, αέναη και σκληρή!
Αναλαμπές που ολοένα
διευρύνονται, φωτίζουν το
μυαλό μου!
Αποπνικτική η κατάσταση, κόβεται
η αναπνοή μου και
μια αντίρροπη ορμή εγκυμονεί
απρόβλεπτες και
οδυνηρές καταστάσεις!
Η καρδιά μου
αναπολεί την θητεία της στην ενότητα!
Αγαπά τα λουλούδια,
όταν ανθισμένα ευωδιάζουν, σαν
εκκλησιαστικοί
ύμνοι! Δεν θέλω να βλέπω ήρεμα
δέντρα, αλλά τα
θροΐσματα στου αγέρα το φύσημα!
Μισώ τους αρνητές
των παιδιών, θέλω ν’ακούω τις
φωνές τους μέσα στα
φυλλώματα της τρυφερότητας!
Ένας απόμαχος μου
είπε, παράτα τις περιγραφές και γράφε
με τον τρόπο που
κρατάει ο σιδεράς το σφυρί, γράφε για
τους γεωργούς το
αλέτρι, γράψε για τους οικοδόμους το
μυστρί. Κλείσε με
οξυγονοκόλληση τα κενά. Άφηνε κάπου-
κάπου ξέφωτα! Το
καρφί το σκουριασμένο βγάλτο,
και στην θέση του
βάλε μια καινούργια λέξη από το
δικό σου λεκτικό
μετάλλευμα!
Είμαι θιασιώτης του
ανέφικτου, στις μεγάλες λεωφόρους
του άκρατου
λαϊκισμού, θα προτείνω τα χέρια μου στους
απλούς ανθρώπους του
μόχθου, με τα αγριολούλουδα του
εφικτού!
Μύρωνας Κομνηνός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου