Διαβάζοντας την Έλλη Αλεξίου
Πρόσφατα η «Κ» αναφέρθηκε στη γνωστή κομμουνίστρια Έλλη Αλεξίου, ως
«εξέχουσα μορφή των ελληνικών γραμμάτων». Διαφωνώ πλήρως και να γιατί. Διάβασα
το βιβλίο της «Βασιλική Δρυς» εκδ. Καστανιώτης
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα: «κατάρες κατάρες… για τον Νικόλαο
Πλαστήρα και για τον Ρέντη… για την κλίκα που κυβερνούσε επαναστάτης Μαύρος
Καβαλάρης ήταν η σιχαμερή οχιά».
«οι ληστοσυμμορίες που έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό με τις ευλογίες
των κυβερνήσεων Πλαστήρα, Βούλγαρη, Κανελλόπουλου, Σοφούλη»
Και η αποθέωση της εμπάθειας: «Ο Στρατηγός Πλαστήρας, ας είναι
πεθαμένος τώρα… τώρα στον άλλο κόσμο, θα βλέπει τον Μπελογιάννη να κάθεται σε
Χρυσό Θρονί, και τους Αγγέλους ολόγυρά του… ενώ η αφεντιά του θα βράζει
μερόνυχτα στα καζάνια του καθαρτηρίου.»
Είναι εμφανές ότι η Έλλη Αλεξίου εμφορείται από ολοκληρωτικές λογικές,
οι οποίες δεν συνάδουν με τον ρόλο του παιδαγωγού. Η ίδια στο ίδιο βιβλίο
γράφει εκστασιασμένη: «Τα βράδια που φοβούμαι μήπως δεν κλείσω τα μάτια μου από
εκνευρισμό, καταφεύγω στη «Σοβιετική παιδαγωγική» εις την οποίαν «προαιώνια
όνειρα της ανθρωπότητος τα βλέπεις να γίνονται πραγματικότητα».
Έτσι ο σοβιετικός συγγραφέας Ανατόλι Ριμπακώφ, στο αυτοβιογραφικό του
μυθιστόρημα «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΜΠΑΤ» εκδ. Γνώση, περιγράφει την …εφηρμοσμένη
Σοβιετική παιδαγωγική. Οι Δάσκαλοι των μικρών μαθητών τους υποχρεώνουν να
χλευάζουν δημοσίως τους συμμαθητές τους, των οποίων οι γονείς συνελήφθησαν, ως
αντιφρονούντες, από την Σοβιετική Αστυνομία: «ο πατέρας της Λίλιας είναι εχθρός
του λαού».!
Αντώνης Ν.Βενέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου