Παλιά στην Πέλλα με τον Μάκη Κωσταντινίδη!

Σήμερα θα ασχοληθούμε και θα μνημονεύσουμε παλιά πολεμικά γεγονότα που είχαν σχέση με το Νομό Πέλλας. Έτσι, κατά την Μικρασιατική εκστρατεία τυχεροί ήταν οι άτυχοι που τραυματιζόταν διότι επέστρεφαν στα σπίτια τους από έναν ανόητο πόλεμο και μία μεγάλη ιδέα που τελικά έγινε μεγάλη καταστροφή.

Υποδοχή Ηρώων επεφύλαξαν οι Εδεσσαίοι εν έτη 1921 στους τραυματίες Μπίντση Λάζαρο Σιάνη και Σιώνη Αναστάσιο Βαλταδώρο Μένιο Ραϊκο Κύρο Στουγιαντση Τρύφων και Βοζίκη Αναστάσιο οι οποίοι τραυματίστηκαν στο μέτωπο. Τους τραυματίες που επέστρεφαν τους υποδεχόταν και τους τιμούσαν οι αρχές ενώ έπαιρναν και το ανάλογο παράσημο. Παράσημο πήρε και κάποιος ακόμη ονόματι (δεν το λέμε) ο οποίος έπεσε από το άλογο ενώ μετέφερε καυσόξυλα. Δια το ηρωικό θάρρος που επέδειξε κατά την πτώση και για την άψογο συγκομιδή των ξύλων που μάζεψε, πήρε λοιπόν παράσημο, πήρε και μία σύνταξη διότι ως γνωστόν η Πατρίς ευγνωμονούσα. Λίγο μετά τον πόλεμο οι συμμετάσχοντες ζωντανοί και τραυματίες έκαναν και σωματεία υπό την επωνυμία «Ένωση Υπαξιωματικών». Αυτό εν έτη 1928 και το πρώτο Δ/Σ το αποτελούσαν οι κ.Βυζοβίτης, Κ.Σιβένας, Μ.Παρίσης, Α.Κωφού, Ι.Γιαννάκης, Λ.Ρουσουλέντσης, Ν.Φίστας, Ε.Ευαγγελίδης και Γ.Δώδου. Οι 180 όμως περίπου νεκροί και αγνοούμενοι με καταγωγή από το Ν. Πέλλας άφησαν τα κόκκαλά τους χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά στα βάθη της Μ.Ασίας.

Σε άλλον πόλεμο τώρα αυτόν του Β΄ Παγκοσμίου. Ιανουάριο του 1944 κατά Βεγορίτιδα μεριά έφτασε ένα βουλγαρικό απόσπασμα και συνέλαβε κατοίκους της περιοχής. Μεταξύ αυτών τον δάσκαλο του Αγίου Αθανασίου (Τσέγανι τότε) Μ.Κανελλόπουλο καθώς και τον δασικό υπάλληλο Λουκά Πρωτοπαπά. Πιθανώς τα ονόματα και η ιδιότητα των δύο αυτών να είναι αντίστροφη και αν κάποιος αναγνώστης γνωρίζει κάτι παρακαλείται να μας ενημερώσει. Τους πήγαν στην Φλώρινα και τους έσπασαν στο ξύλο λέγοντας στο δάσκαλο τι δουλειά είχε να έρθει από την Παλιά Ελλάδα να διδάξει Ελληνικά γράμματα. Μαζί τους συνελήφθη και βασανίστηκε και ο παπάς του χωριού ο Ι.Τζίκας. Οι συλληφθέντες τελικά απελευθερώθηκαν μετά από παρέμβαση των Γερμανικών αρχών που πολλές φορές οι Γερμανοί επενέβαιναν υπέρ των Ελλήνων γνωρίζοντας το πώς σκέπτονται και ενεργούν οι Βούλγαροι.

Το ίδιο έγινε και στο χωριό Παναγίτσα όταν οι βούλγαροι συνέλαβαν σχεδόν το μισό χωριό με κύρια αιτία ότι κατά την δεκαετία του 1920 οι κάτοικοι της Παναγίτσας επιτέθηκαν σε κατοίκους του χωριού Ζέρβη, από το οποίο στο σύνολο των κατοίκων κατά τα έτη 1941-1944 όλο κι όλο 4-5 άτομα δήλωσαν βουλγαρόφρονες και συνεργάστηκαν με την ΟΧΡΑΝΑ και τον βουλγαρικό στρατό.