(Διάλογος μεταξύ κράτους και πολίτη. Για την κατανόηση του Ασφαλιστικού με ένα παράδειγμα)
-ΚΡΑΤΟΣ: Αγαπητέ πολίτη, για όσα χρόνια εργάζεσαι, θα μου καταβάλεις μέρος του μισθού σου. Εγώ θα δημιουργήσω ένα κουμπάρα για σένα, τον οποίο θα «σπάσεις» μετά από 40 χρόνια εργασίας . Το τελικό ποσό , θα σου επιστραφεί με μορφή μηνιαίας σύνταξης παρέχοντας σου από σήμερα και ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Θα έχω ενημέρωση του λογαριασμού μου, κατά τη διάρκεια αυτών των 40 ετών;
-ΚΡΑΤΟΣ: Όχι.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Θα έχω τουλάχιστον δικαίωμα να διακόψω τη συμφωνία μας και να πάρω τα χρήματα μου πίσω όποτε εγώ θελήσω;
- ΚΡΑΤΟΣ: Όχι, αυτό δε γίνεται.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Θα έχω το δικαίωμα να αυξήσω ή να μειώσω το καταβαλλόμενο ποσό όποτε εγώ θέλω;
- ΚΡΑΤΟΣ: Όχι, γιατί αυτό το καθορίζω εγώ.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Αν κάνω δυο δουλειές και καταβάλω διπλά ένσημα, θα έχω το δικαίωμα να βγω πιο γρήγορα στη σύνταξη;
- ΚΡΑΤΟΣ: Όχι, το όριο της συνταξιοδότησης είναι συγκεκριμένο.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Γιατί τόσα πολλά όχι;
- ΚΡΑΤΟΣ: Διότι τα χρήματα που καταβάλεις σήμερα δίδονται για τις συντάξεις των πατεράδων μας. Όταν κι εσύ βγεις στη σύνταξη, τα παιδιά σου θα χορηγούν τη δική σου σύνταξη.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Κι αν εγώ δεν έχω παιδιά; Ή αν δεν υπάρχουν τόσα «παιδιά» για να καταβάλουν τη δική μου σύνταξη, ενδέχεται να μειωθεί;
- ΚΡΑΤΟΣ: Ναι.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Να και ένα ναι. Και αν εγώ φύγω από τη ζωή πριν τη σύνταξη μου, μήπως τα χρήματα αυτά θα καταβληθούν στους δικούς μου ανθρώπους;
- ΚΡΑΤΟΣ: Όχι. Θα καταβληθούν στους υπόλοιπους συνταξιούχους, γιατί και αυτοί είναι δικοί σου άνθρωποι.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Και αν εγώ ζήσω περισσότερα χρόνια από τα εργασιακά, τότε τι γίνεται; Μήπως ταμειακά θα επιβαρύνω επιπλέον τους νέους που εργάζονται για μένα;
- ΚΡΑΤΟΣ: Ναι.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Κι άλλο ναι; Πες μου όμως ένα καλό λόγο για να δεχτώ αυτό το σύστημα;
- ΚΡΑΤΟΣ: Το σύστημα αυτό στηρίζεται στην κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη των γενεών. Για οτιδήποτε σου συμβεί και χρειάζεσαι , το σύστημα θα σε καλύψει χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα.
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Τώρα με καθησύχασες. Αν εγώ, για παράδειγμα, διαβιώ στο μέτρο, σε αντίθεση με άλλους «αλληλέγγυους»» συμπολίτες μου που δεν συμπεριφέρονται ιδιαίτερα φιλικά στον εαυτό τους (καπνιστές, παχύσαρκοι, αλκοολικοί, τροχαία λόγω επικίνδυνης οδήγησης, κλπ), θα αναγκάζομαι μέσω του δικού μου κουμπάρα να χρηματοδοτώ άλλους;
- ΚΡΑΤΟΣ: Ναι γιατί…
- ΠΟΛΙΤΗΣ: Σταμάτα. Μη το δικαιολογείς σε παρακαλώ με ψευδεπίγραφες κοινωνικές προθέσεις. Μου ζητάς τα χρήματα μου, τα διαχειρίζεσαι εσύ χωρίς τη δική μου συγκατάθεση για μια ολόκληρη ζωή , δεν μπαίνεις στον κόπο να με ενημερώνεις για τη κίνηση του λογαριασμού μου, μου υπόσχεσαι το ύψος και το χρόνο της σύνταξης μου και τελευταία στιγμή, μου την μειώνεις και αυξάνεις το χρόνο συνταξιοδότησης μου παραμυθιάζοντας με, ότι το σύστημα αυτό είναι κοινωνικό και δημοκρατικό! Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο από το να χαρακτηρίσω ως φασίζουσα τη λογική του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
ΠΡΟΤΑΣΗ
Αν , θεωρητικά, εφαρμόζαμε την κοινωνική ασφάλεια στα αυτοκίνητα, όπου το κάθε αυτοκίνητο θα μπορούσε να επισκευαστεί, μετά από ένα ατύχημα, σ’ένα κρατικό σύστημα επιδιορθώσεων, εσείς τι πιστεύετε ότι θα στοίχιζε λιγότερο ή περισσότερο από το ήδη υπάρχων ανταποδοτικό;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Το ήδη υπάρχων σύστημα είναι λιγότερο κοστοβόρο και περισσότερο αποτρεπτικό για ατυχήματα.
Αν αυτό συμβαίνει για τα αυτοκίνητα , γιατί να μην συμβαίνει και για τους ανθρώπους;
Μια εφαρμοσμένη πρόταση σε πολλές προηγμένες χώρες είναι ξεκάθαρη. Ένα μεικτό σύστημα θα μπορούσε να αποδώσει τα μέγιστα. Εθνική σύνταξη στα 67 για όλους (θα μπορούσε και στα 65 πριν τη χρεοκοπία της χώρας) και παράλληλο σύστημα ασφάλισης, σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός, σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, καταργώντας όλα τα ασφαλιστικά ταμεία και τις εισφορές (εργοδοτικές και εργαζομένων).
Το σύστημα αυτό θα έριχνε κατά πολύ το κόστος παραγωγής, τον πληθωρισμό, θα αύξανε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας , θα μείωνε δραστικά την ανεργία και θα βελτίωνε εντυπωσιακά τα εισοδήματα των εργαζομένων.
Έχει όμως και ένα ελάττωμα.
Είναι νεοφιλελεύθερο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου