Παντείου Πανεπιστημίου
Ιδρυτή Ελλήνων Πολιτεία
Ο Καπιταλισμός πέθανε, ο ηλεκτρονικός καπιταλισμός είναι εδώ!! Το οικονομικό μοντέλο που γεννήθηκε μέσα από τη φεουδαρχία, την ανάπτυξη του τότε βιομηχανικού κόσμου και τις αξίες της Δημοκρατίας και των Ελευθεριών, των δικαιωμάτων του πολίτη, του εργάτη, το λεγόμενο φιλελεύθερο δόγμα αξιών μετά από τέσσερις εκατονταετίες πέθανε!!!
Η ανθρωπότητα ζει στιγμές τέλους μιας εποχής με το μέλλον να είναι δυσοίωνο. Το τέλος του κοινωνικού κράτους και όλων των προαναφερόμενων αξιών είναι πραγματικότητα αφενός γιατί το δόγμα των αγορών δηλαδή των ιδιωτών επενδυτών είναι η απόκτηση περισσότερου πλούτου, αφετέρου δε οι ίδιοι πίσω από την λέξη «μεταρρύθμισεις» προάγουν αυτόν τον έλεγχο όλου του πλούτου της γης στα μέτρα που οι ίδιοι θέλουν και όχι στις απαιτήσεις που έχουν οι ίδιοι οι λαοί. Σε όλα τα προηγμένα κράτη η ανάπτυξη του ηλεκτρονικού καπιταλισμού είναι γεγονός καθώς το 70% των συναλλαγών των πολιτών γίνεται μέσω ηλεκτρονικών εφαρμογών, γεγονός που φανερώνει ότι σχεδόν όλα είναι ελεγχόμενα!!
Ο λόγος προφανώς είναι ότι σε ένα σύστημα αξιών όλα όσα παράγονται θα πρέπει να είναι τόσο μετρημένα και τόσο ελεγχόμενα ώστε να μπορέσει ένα ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης να πετύχει εκείνη την αναδιανομή που αυτό επιλέγει και όχι εκείνη που δικαιούνται πραγματικά οι πολίτες, οι εργαζόμενοι αλλά και οι ίδιοι οι επενδυτές.
Αυτά όλα έχουν κατανοηθεί από τους πολίτες του Δυτικού κόσμου γιατί η πορεία τεσσάρων αιώνων έχει καταδείξει ότι όλα έχουν την εφαρμογή τους στον χρόνο και όχι στις αιτίες. Από την ανταλλαγή προϊόντων περάσαμε στην ανταλλαγή ομολόγων με το τραπεζικό σύστημα να είναι ο «Προκρούστης» των συναλλαγών αλλά και των συναλλασσόμενων!!
Τα κράτη χρησιμοποίησαν για ευνόητους λόγους τον υπέρ – δανεισμό και ελλείψει πολιτικών ηγετών, με την μορφή παγκόσμιων οργανισμών προσπαθούν να επιβάλλουν μέτρα δήθεν για ανάπτυξη, για κανόνες και για τα ελλείμματα και διάφορες άλλες ανοησίες που ξεφεύγουν από την πραγματική οικονομία.
Και όσο στρεβλό κι αν ακούγεται ένα μεγάλο μέρος της πραγματικής οικονομίας είναι το «μαύρο» χρήμα. Είναι αυτό το εργαλείο αν θέλετε το οποίο χρησιμοποιούν και οι ίδιες οι τράπεζες αλλά και σχεδόν όλα τα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης.
Αν δείτε τα ποσά σε όλα τα κράτη του κόσμου θα ζαλιστείτε από τους αριθμούς και εκεί ακριβώς γεννιέται η απάντηση για το ερώτημα.
Τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν οι δανειστές με τα «μνημόνια»; Γιατί ασκείτε τόση πίεση για τις κατασχέσεις ακινήτων; Γιατί η Ελλάδα έχει μπει στο στόχαστρο;
Τίποτα από όσα λένε οι πολιτικοί στην τηλεόραση και στις δημόσιες τοποθετήσεις τους δεν είναι αληθινό και αυτό γιατί οι ίδιοι καλούνται δια της ψήφου του πολίτη να διαχειριστούν την άσκηση ελέγχου του παραγόμενου πλούτου.
Πολύ δε περισσότερο φανερώνουν τις αδυναμίες τους όταν οι «ενδιάμεσοι» διαχειριστές αυτού του μοντέλου δηλαδή τα μέσα ενημέρωσης που προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες ότι μνημόνια εφάρμοσαν και άλλα κράτη και εκεί αυτή η συνταγή πέτυχε!!
Πέντε χρόνια τώρα ζούμε ένα μεγάλο παραμύθι που μας έχουν πετάξει οι δανειστές και οι δήθεν εταίροι χωρίς να μας δώσουν καμία απάντηση για το που βαδίζουμε. Και όχι μόνο αυτό γιατί παρά την παραδοχή τους ότι και οι ίδιοι έχουν κάνει λάθη, συνεχίζουν να προκαλούν μια κοινωνία χωρίς να μας πουν ευθέως ότι πλέον ζούμε στην εποχή του ηλεκτρονικού καπιταλισμού!!
Όλα τα νούμερα είναι στοιχεία και δεδομένα με τα οποία ούτε κανείς θα φάει, θα πάει ένα ταξίδι αναψυχής ή θα αγοράσει ένα ακριβό αυτοκίνητο ή ένα καλό σπίτι στην εξοχή. Είναι νούμερα και ποσοστώσεις από την φορολόγηση των πολιτών - έμμεση ή άμεση - τα οποία υποτίθεται μαζεύει κάθε κράτος για καλύψει τις ανάγκες δηλαδή τις ανάγκες των υπηκόων του.
Πίσω λοιπόν από τα νούμερα έχει γεννηθεί η ανάγκη του e-banking, η εφαρμογή taxisnet, το ηλεκτρονικό πρωτόκολλο και μια σειρά από τέτοιες λειτουργικές γελοιότητες που αντί να διευκολύνουν την γραφειοκρατία την κάνουν ακόμη πιο πολυδαίδαλη και πολύπλοκη. Στόχος τους δεν είναι τίποτα άλλο από τον απόλυτο έλεγχο του παραγόμενου πλούτου και η δημιουργία παγκόσμιου συστήματος συναλλαγών με απώτερο στόχο να φανερωθούν και εκείνα τα «κεφάλαια» που έχουν φύγει από την πραγματική οικονομία δηλαδή το «μαύρο» χρήμα των ίδιων των ολιγαρχών.
Η απάντηση στο αποτυχημένο μοντέλο των μνημονίων είναι μια. Η χώρα μας μετά το τέλος της Οθωμανικής εποχής ανέπτυξε την οικονομία της μέσα από στρεβλώσεις και πολιτικές «δούναι και λαβείν». Ποτέ στη χώρα δεν υπήρχε πραγματική αστική τάξη και ποτέ ο ρόλος της αγοράς δεν είχε αντικειμενικό στόχο την κερδοφορία των επιχειρήσεων μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων και κοινωνικού ελέγχου τέτοιου που η άρχουσα τάξη θα μπορούσε να κάνει με δικαιοσύνη την αντίστοιχη αναδιανομή του πλούτου. Οι δεκαετίες στη χώρα πέρασαν ανεκμετάλλευτες με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να ξεφύγει και ένα ωραίο πρωινό αφού οι αγορές αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να δανείσουν την χώρα βρήκαν λύση την εφαρμογή μνημονίων δηλαδή τον απόλυτο έλεγχου όλου του παραγόμενου πλούτου.
Λίστες Lagard υπάρχουν δεκάδες, λίστες με μαύρο πολιτικό χρήμα δεκάδες και όλα αυτά σε μια οικονομία που δήθεν δεν παράγει. Και όλα αυτά αφού αυτή η οικονομία δεν παράγει τότε από πού βγαίνουν τόσα δις σε καταθέσεις σε επενδύσεις και σε αγορές μετοχών; Όλα μοιάζουν με ένα καλοστημένο σχέδιο, ένα παραμύθι χωρίς «δράκο» και με τα μνημόνια ως το κλειδί για την μετάβαση στην κοινωνία του απόλυτου έλεγχου του χρήματος. Φανταστείτε ότι για το άρθρο 52 το μόλις χθες απορριπτέο προαπαιτούμενο σύμφωνα με μελέτη των ζύθο – παραγωγών θα έδινε στους δανειστές ισοδύναμο της τάξης πόσο των 3 εκατ. Ευρώ τη στιγμή που οι ανάγκες της χώρας για να δημιουργήσει πλεόνασμα είναι κάτι παραπάνω από κάποια δις για ολόκληρο το πακέτο.
Πολλοί θα αναρωτηθείτε ότι όλα έχουν την αξία τους και ότι όλα έχουν ένα μερίδιο στην μοιρασιά, βεβαίως και ουδείς αμφισβητεί κάτι τέτοιο αλλά τίποτα δεν μπορεί να κρύψει ότι πίσω από κάθε μέτρο υπάρχει και η αντίστοιχη σκοπιμότητα.
Και στην χώρα μας η σκοπιμότητα έχει πρόσημο πολιτικό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα χρησιμοποιώντας όρους της παγκόσμιας οικονομίας δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διαχειρίζεται τα έσοδα του κράτους μέσα από κομματικές λογικές ίσως και λογικές παρέας η οποία συνδιαλέγεται με αυτόν που τις δίνει δύναμη και νομιμότητα. Στην χώρα λοιπόν των στρεβλώσεων, της παρασιτικής οικονομίας και του «μαύρου» χρήματος τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία εξάντλησαν τις δοσοληψίες τους με τους ψηφοφόρους και αφού αποφάσισαν να πουν «ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος» άρχισαν να ψηφίσουν δια μέσω των μνημονίων απάνθρωπες διατάξεις και νόμους αποτέλεσμα το οποίο εισπράττουν με την πλήρη απαξίωση τους. Μια απαξίωση που την βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες μας και μάλιστα χωρίς ίχνος συγνώμης δεδομένου ότι ο διαχειριστής των εσόδων του κράτους άλλαξε όχι όμως και οι πρακτικές.
Ο έλεγχος του παγκόσμιου πλούτου η ηλεκτρονική πολιτική διακυβέρνηση και ο ηλεκτρονικός καπιταλισμός είναι ένα και το ίδιο μοντέλο με τα ίδια παράγωγα, τις ίδιες πρακτικές, την ίδια μαθηματική συνάρτηση. Μια συνάρτηση που δεν βλέπει ούτε κόμματα, ούτε χρώματα, ούτε ιδεολογίες. Κάπως έτσι λοιπόν μας ο προέκυψε ως κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος από το «πρόγραμμα» της Θεσσαλονίκης κατέληξε να λέει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και πολύ απλά να είναι ένας ακόμη επόμενος διαχειριστής μιας οικονομίας η οποία προφανώς έχει παραγωγικές και αναπτυξιακές ικανότητες αλλά όσο αυτές δεν κεφαλαιοποιούνται από αρετή και δίκαιο, οι Έλληνες θα ψάχνονται στο ερώτημα που ήδη το παρόν κείμενο δίνει απάντηση. Και η απάντηση είμαι μια και μοναδική η Ελλάδα του τέλους της Οθωμανικής εποχής στην εποχή του ηλεκτρονικού καπιταλισμού!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου