Ο ΣΥΡΙΖΑ
ξεφορτώθηκε τους «ενοχλητικούς» Λαφαζανικούς
οι οποίοι δεν
κατάφεραν καν να
μπουν στη Βουλή.
Η κοινοβουλευτική του
ομάδα ομογενοποιήθηκε (αν
και όχι απόλυτα)
και όλοι πια
γνωρίζουν τι τους
περιμένει αν αρχίσουν
να διαφοροποιούνται από
τις αποφάσεις και
τη γραμμή που
χαράσσει το Μέγαρο
Μαξίμου. Οι ΑΝΕΛ
είναι και αυτοί
εκεί για να
υπάρχει η πολυπόθητη
κυβερνητική πλειοψηφία.
Από την
άλλη, τα κόμματα
της αντιπολίτευσης είτε
σπαράσσονται από υπόγειες
«εμφύλιες» διαμάχες είτε
ψάχνουν τρόπο να
επιβιώσουν σε ένα
πολιτικό σκηνικό που
μοιάζει με κινούμενη
άμμο.
Και βέβαια μια
κοινωνία που αφού
εξαφάνισε το πάλαι
ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ
και απέρριψε επανειλημμένα
την σε πολλά
λάθη περιπεσούσα τα
προηγούμενα χρόνια ΝΔ,
αυτοεγκλωβίστηκε στην απατηλή
ρητορική ενός ψευδοεπαναστατικού «κινήματος»
το οποίο θα
άλλαζε τα πάντα
προς όφελος των
αδικημένων και των
αδυνάτων. Ενός αριστερού,
άρα κατά την
κρατούσα αντίληψη, πιο
κοινωνικά ευαίσθητου κόμματος.
Αυτού που θα
έσκιζε τα μνημόνια
ή θα τα
καταργούσε με ένα
νόμο και ένα
άρθρο (διαλέγετε και
παίρνετε), αυτού που
θα επανέφερε τους
μισθούς και τις
συντάξεις στα προ
κρίσης επίπεδα, αυτού
που θα καταργούσε
τον ΕΝΦΙΑ, αυτού
που κατηγορούσε τους
προηγούμενους για τη
γενιά των 700
ευρώ (400 και
πολλά είναι πλέον),
αυτού που …,
αυτού που …
Σήμερα που
ο κ. Τσίπρας είναι
ο απόλυτος κυρίαρχος
του παιχνιδιού ψηφίζονται
τερατώδη νομοσχέδια. Και
για να είμαστε
δίκαιοι αυτά αποτελούν
τη σκληρότερη συνέχεια
άλλων κοινωνικά άδικων
νόμων των προηγούμενων
κυβερνήσεων (και της
πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ
- ΑΝΕΛ συμπεριλαμβανομένης). Κανείς
δεν αντιδρά. Η
κοινωνία επειδή αισθάνεται
αδύναμη λόγω φτώχειας
αλλά και διότι
αντιλαμβάνεται ότι μετά
και από τα
«αποκαλυπτήρια» του ΣΥΡΙΖΑ
εξαντλήθηκαν οι επιλογές
που είχε (χάθηκαν
βέβαια και οι
«αγανακτισμένοι» του 2012,
οι οποίοι μάλλον
θεωρούν ότι από
τότε μέχρι σήμερα,
και ιδιαίτερα από
τον Ιανουάριο του
2015 και μετά, τα πράγματα
πηγαίνουν από το
καλό στο καλύτερο).
Τα απόλυτα ελεγχόμενα
ή με κάθε
κυβέρνηση βολεμένα συνδικάτα
καλύτερα να μην τα αναφέρω
καν. Και τα
κόμματα, πλην ελαχίστων
εξαιρέσεων, δέσμια των
προγενέστερων επιλογών τους περιορίζονται σε
λεκτικούς παλικαρισμούς αλλά
όταν έρχεται η
ώρα της ψηφοφορίας
λένε και αυτά
«ναι σε όλα».
Τα μέτρα
που ψηφίστηκαν, και
ακόμη περισσότερο αυτά
που θα ψηφιστούν
τις επόμενες μέρες,
καταστρέφουν ό,τι είχε καταφέρει με
πολύ κόπο να
μείνει μέχρι σήμερα
όρθιο. Είναι εξοργιστικό
να βλέπεις για
παράδειγμα καλοβολεμένους υπουργούς
με τα μαντηλάκια
στο πέτο να
σε κοροϊδεύουν ότι
η σύνταξη των
360 ευρώ λέγεται
μεταρρύθμιση και να δείχνουν με
το δάχτυλο αυτόν
που μετά από
40 χρόνια σκληρής
δουλειάς και με
πληρωμένες όλες τις
ασφαλιστικές του εισφορές
παίρνει συνολικά (από
κύρια και επικουρική
σύνταξη) 1.000 ευρώ
το μήνα για
να τα βγάλει
πέρα με αυτά
τα χρήματα η
οικογένειά του και
συνήθως και η
οικογένεια του άνεργου
παιδιού του. Αμφιβάλει
κανείς ότι μετά
από αυτούς έχουν
σειρά όσοι παίρνουν
800 ευρώ, και
μετά 700 ευρώ,
και πάει λέγοντας ;
Το δόγμα «ισότητα
στη φτώχεια» με
ολίγο από κοινωνικό
αυτοματισμό αποτελεί το
μίγμα της πολιτικής
που ακολουθεί η
σημερινή κυβέρνηση.
Αν τα
μέτρα αυτά τολμούσε
να τα φέρει
στη Βουλή μια
οποιαδήποτε άλλη -πολύ
περισσότερο μια δεξιά-
κυβέρνηση, καταλαβαίνετε τι
θα είχε γίνει.
Τώρα με «αριστερή»
κυβέρνηση είναι και
τα σκυλιά δεμένα.
Ψήφιση και εφαρμογή
του πιο σκληρού
μνημονίου χωρίς να
ανοίξει μύτη.
Υπάρχει ακόμη
καμιά αμφιβολία για το τι
εννοούσε η κ. Μέρκελ ;
Θωμάς Καπλάνης
Πρώην Δήμαρχος Πολυγύρου,
Δικηγόρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου