« … o καρπός λίγο μένει της νιότης, όσο μονάχα στη γη του ήλιου
σκορπιέται το φως…» Υπέροχος, πολύχρωμος, συναρπαστικός. Ναι, αναφέρομαι στον
ανθό της νιότης. Στο γέλιο. Στη χαρά. Στη ζωντάνια. Στην τρέλα. Στις φωνές.
Στην ομορφιά. Στον έρωτα. Κι εκεί που είσαι νέος διαπιστώνεις το πόσο γρήγορα
περνάει ο καιρός, τα χρόνια, οι μήνες, οι εβδομάδες, οι μέρες και όλα τα παραπάνω αρχίζουν να
ελαττώνονται, να αποχωρούν με βήμα ταχύ χωρίς να γυρνούν πίσω για μια δεύτερη
φορά και ξαφνικά να χάνονται.
Ο ανθός της νιότης χάνει τη φρεσκάδα του, μαραίνεται, μαδάει και
τη θέση του παίρνουν τα βάσανα και ο πόνος. « Όταν τα πόδια σου γίνονται πιο
αδύναμα, ο χρόνος αρχίζει να τρέχει πιο γρήγορα.» Οι ρυτίδες πολλαπλασιάζονται,
επιβεβαιώνοντας την αποχώρηση της νεότητας. Το σώμα έχει όλο και λιγότερη
δύναμη, στο βλέμμα ζωγραφίζεται η μελαγχολία. Ακόμη, και το χαμόγελο κρύβει μια
θλίψη, μια νοσταλγία.
Βλέποντας γύρω μας χιλιάδες
ηλικιωμένους και συνειδητοποιώντας ότι και οι υπόλοιποι θα φτάσουμε στη θέση
τους γρήγορα, χωρίς να το καταλάβουμε, γεννιέται το ερώτημα: τι είναι ένας
γέρος τελικά; « Ένας γέρος είναι ένα παιδί με παρελθόν», όπως έχει πει ένας
Σλοβένος θεατρικός συγγραφέας, ο Zarko Petan.
Λένα
Ανθάκη, Φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου