Η
"Γκέμμα" αποτελεί το κύκνειο άσμα του Δημήτρη Λιαντίνη. Εκδόθηκε το
1997 όμως κυκλοφόρησε ελάχιστο καιρό πριν ο ίδιος πραγματοποιήσει αυτό
που περιγράφει στο κεφάλαιο "Εδώ Μεσολόγγι" του εν λόγω βιβλίου:
Αυτοθέλητη έξοδο από τη ζωή.
«Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το
σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο
άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και
κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να
μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον
ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι
απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης
ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος
είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η
διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της
ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος
κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα
δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης
εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες
θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή,
βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα
όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις,
σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του
θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες,
είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου
προσώπου.» ellinikoarxeio.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου