Λέγεται πως από τον Σεπτέμβριο θα έχουμε ανθρωπιστική κρίση. Και
όμως, η βαθύνουσα και αδιάλειπτη κρίση είναι ήδη εδώ, δεκαετίες τώρα.
Γιατί κρίση δεν είναι μόνο όταν δεν βγαίνεις οικονομικά και σκέφτεσαι
πως θα πληρώσεις το δάνειο και τους λογαριασμούς.
Η κρίση ξεκινάει όταν βλέπεις τον δίπλα σου να μην έχει να φάει και επιλέγεις να κοιτάξεις από την άλλη. Όταν ξέρεις πως η γιαγιά στην πολυκατοικία δεν βγαίνει και δεν καλοτρώει, και λες, παιδιά έχει, ας την κοιτάξουν. Όταν το παιδί του ‘Αλλου υποφέρει και εσύ κάνεις πως δεν βλέπεις. Όταν επιλέγεις να κοιτάς τον άστεγο της γειτονιάς σου με άδεια μάτια.
Κοινώς, η κρίση ξεκινάει όταν μέσα σου αποφασίσεις να κοιτάξεις μόνον την πάρτη σου, και να προσποιηθείς πως εσύ και το στενό σου συμφέρον είστε πιο σημαντικοί, σε τέτοιο βαθμό δε, που οτιδήποτε άλλο παύει να υπάρχει. Με βάση αυτόν τον ορισμό της κρίσης διάγουμε μία περίοδο βαθυτάτου σκότους. Θα μπορούσε άραγε, κάτι να αλλάξει;
Για να λέμε όμως όλη την αλήθεια, από τα έγκατα αυτής της βαθιάς κρίσης, ξεπηδάνε βλαστάρια πολύτιμα, οργανώσεις, πρωτοβουλίες, σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης, με διάφορους στόχους. Βλέπε την Κλίμακα, την Κιβωτό, τους Ατενίστας, την ομάδα του “Μπορούμε” και πολλές πολλές άλλες διάσπαρτες, κυρίως στα αστικά κέντρα, οργανώσεις, ομάδες και πρωτοβουλίες. Τέτοιες κινητοποιήσεις, απλές, ιδιωτικές, προσωπικές, είναι δαυλοί φωτεινοί σε μία περίοδο βαθυτάτου κοινωνικού πόνου που δείχνουν τον δρόμο, ίσως τον μόνο, προς τα εμπρός και τα πάνω.
Θα πει κανείς, σε τέτοιες περιόδους κρίσης, περιμένεις να δώσω από τα λίγα λεφτά μου σε κάποια φιλανθρωπία; Ξέρετε, δεν είναι μόνο τα λεφτά που μετράνε (άλλη μία παράμετρος του σκεπτικού της κρίσης). Είναι το νοιάξιμο – ενημερώσου, είναι η συμμετοχή – πήγαινε να βοηθήσεις στη γειτονιά σου για 2 ώρες την εβδομάδα – ναι, θα κάνει διαφορά. Όχι μόνο σε αυτούς αλλά και σε σένα.
Δεν μπορείς; Δες στην δική σου γειτονιά, ούτε καν γειτονιά, στο οικοδομικό σου τετράγωνο, μίλα με τρεις γειτόνους και αναλάβετε μαζί δύο γέροντες, από ένα πιάτο φαΐ την ημέρα, δύο πράγματα από το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς σας, αυτά που λήγουν σήμερα – και ω! νά τη η διαφορά.
Μα, θα πεις, όταν ψωνίζω αφήνω προϊόντα στο σούπερ μάρκετ, δεν φτάνει; Η αλήθεια είναι πως όταν το κάνεις πραγματικά προσωπικό το θέμα τότε είναι ακόμα καλύτερα. Εμπλέξου, με άτομα που γνωρίζεις, με τον κολλητό σου, τον συμμαθητή, τον γείτονα, το παιδί του, την μάνα του, την οργάνωση της γειτονιάς σου. Δεν έχει οργάνωση η γειτονιά σου; Φτιάξε την. Πως; Ρώτα, ψάξε, μάθε, ενεργοποιήσου, μηνύματα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, facebook, twitter.
Εσύ, και μόνον ΕΣΥ κάνεις την διαφορά σε αυτή την κρίση. Κάνοντας, ενεργοποιείσαι ο ίδιος, αλλά ενεργοποιείς και τον άμεσο περίγυρό σου μέσω του παραδείγματός σου.
Και ξέρεις κάτι; Η πνευματική και συναισθηματική ανάταση από μία τέτοια ενασχόληση ίσως να είναι το καλύτερο φάρμακο, το βάλσαμο για όλα αυτά τα άσχημα και πικρά που μας περιτριγυρίζουν.
Τελειώνοντας, ο φιλόσοφος και δάσκαλος Στέλιος Ράμφος, συνοψίζει όλα τα παραπάνω με χαρακτηριστικό τρόπο λέγοντας «υπάρχει ένας συνδιασμός που μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε την συστημική κρίση με όρους αυτοπεποιθήσεως. Τι δίνει αυτοπεποίθηση; Αυτοπεποίθηση δίνει κάθε φορά το ενδιαφέρον για τον άλλον. Όσο υπάρχει ενδιαφέρον μόνο για εμένα και την επιβίωσή μου, τότε η αυτοπεποίθηση γκρεμίζεται. Σε αυτό πρέπει σήμερα να μεταλλαχθεί η οργή του Έλληνα, σε μια ευρύτατη στρατηγική κοινωνικής αλληλεγγύης».
Ως γνωστόν, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Επιτεθείτε λοιπόν.
*Ο Δρ Ηλίας Νικολακόπουλος είναι ένας Πολίτης.
Η κρίση ξεκινάει όταν βλέπεις τον δίπλα σου να μην έχει να φάει και επιλέγεις να κοιτάξεις από την άλλη. Όταν ξέρεις πως η γιαγιά στην πολυκατοικία δεν βγαίνει και δεν καλοτρώει, και λες, παιδιά έχει, ας την κοιτάξουν. Όταν το παιδί του ‘Αλλου υποφέρει και εσύ κάνεις πως δεν βλέπεις. Όταν επιλέγεις να κοιτάς τον άστεγο της γειτονιάς σου με άδεια μάτια.
Κοινώς, η κρίση ξεκινάει όταν μέσα σου αποφασίσεις να κοιτάξεις μόνον την πάρτη σου, και να προσποιηθείς πως εσύ και το στενό σου συμφέρον είστε πιο σημαντικοί, σε τέτοιο βαθμό δε, που οτιδήποτε άλλο παύει να υπάρχει. Με βάση αυτόν τον ορισμό της κρίσης διάγουμε μία περίοδο βαθυτάτου σκότους. Θα μπορούσε άραγε, κάτι να αλλάξει;
Για να λέμε όμως όλη την αλήθεια, από τα έγκατα αυτής της βαθιάς κρίσης, ξεπηδάνε βλαστάρια πολύτιμα, οργανώσεις, πρωτοβουλίες, σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης, με διάφορους στόχους. Βλέπε την Κλίμακα, την Κιβωτό, τους Ατενίστας, την ομάδα του “Μπορούμε” και πολλές πολλές άλλες διάσπαρτες, κυρίως στα αστικά κέντρα, οργανώσεις, ομάδες και πρωτοβουλίες. Τέτοιες κινητοποιήσεις, απλές, ιδιωτικές, προσωπικές, είναι δαυλοί φωτεινοί σε μία περίοδο βαθυτάτου κοινωνικού πόνου που δείχνουν τον δρόμο, ίσως τον μόνο, προς τα εμπρός και τα πάνω.
Θα πει κανείς, σε τέτοιες περιόδους κρίσης, περιμένεις να δώσω από τα λίγα λεφτά μου σε κάποια φιλανθρωπία; Ξέρετε, δεν είναι μόνο τα λεφτά που μετράνε (άλλη μία παράμετρος του σκεπτικού της κρίσης). Είναι το νοιάξιμο – ενημερώσου, είναι η συμμετοχή – πήγαινε να βοηθήσεις στη γειτονιά σου για 2 ώρες την εβδομάδα – ναι, θα κάνει διαφορά. Όχι μόνο σε αυτούς αλλά και σε σένα.
Δεν μπορείς; Δες στην δική σου γειτονιά, ούτε καν γειτονιά, στο οικοδομικό σου τετράγωνο, μίλα με τρεις γειτόνους και αναλάβετε μαζί δύο γέροντες, από ένα πιάτο φαΐ την ημέρα, δύο πράγματα από το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς σας, αυτά που λήγουν σήμερα – και ω! νά τη η διαφορά.
Μα, θα πεις, όταν ψωνίζω αφήνω προϊόντα στο σούπερ μάρκετ, δεν φτάνει; Η αλήθεια είναι πως όταν το κάνεις πραγματικά προσωπικό το θέμα τότε είναι ακόμα καλύτερα. Εμπλέξου, με άτομα που γνωρίζεις, με τον κολλητό σου, τον συμμαθητή, τον γείτονα, το παιδί του, την μάνα του, την οργάνωση της γειτονιάς σου. Δεν έχει οργάνωση η γειτονιά σου; Φτιάξε την. Πως; Ρώτα, ψάξε, μάθε, ενεργοποιήσου, μηνύματα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, facebook, twitter.
Εσύ, και μόνον ΕΣΥ κάνεις την διαφορά σε αυτή την κρίση. Κάνοντας, ενεργοποιείσαι ο ίδιος, αλλά ενεργοποιείς και τον άμεσο περίγυρό σου μέσω του παραδείγματός σου.
Και ξέρεις κάτι; Η πνευματική και συναισθηματική ανάταση από μία τέτοια ενασχόληση ίσως να είναι το καλύτερο φάρμακο, το βάλσαμο για όλα αυτά τα άσχημα και πικρά που μας περιτριγυρίζουν.
Τελειώνοντας, ο φιλόσοφος και δάσκαλος Στέλιος Ράμφος, συνοψίζει όλα τα παραπάνω με χαρακτηριστικό τρόπο λέγοντας «υπάρχει ένας συνδιασμός που μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε την συστημική κρίση με όρους αυτοπεποιθήσεως. Τι δίνει αυτοπεποίθηση; Αυτοπεποίθηση δίνει κάθε φορά το ενδιαφέρον για τον άλλον. Όσο υπάρχει ενδιαφέρον μόνο για εμένα και την επιβίωσή μου, τότε η αυτοπεποίθηση γκρεμίζεται. Σε αυτό πρέπει σήμερα να μεταλλαχθεί η οργή του Έλληνα, σε μια ευρύτατη στρατηγική κοινωνικής αλληλεγγύης».
Ως γνωστόν, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Επιτεθείτε λοιπόν.
*Ο Δρ Ηλίας Νικολακόπουλος είναι ένας Πολίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου