Τα παιδιά των διαζευγμένων συχνά κακοποιούνται ψυχολογικά, είτε γιατί γίνονται μοχλός πίεσης του ενός γονιού στον άλλο, είτε γιατί στερούνται επικοινωνίας του ενός γονιού, συνήθως του πατέρα , μιας και στην Ελλάδα το Νομικό σύστημα δίνει κατά 99 τοις εκατό την επιμέλεια στις μητέρες. Στη χώρα μας, υπάρχουν ένα εκατομμύριο παιδιά διαζυγίων που μεγάλωσαν με τη μητέρα τους, εξαναγκαστικά μετά από μία δικαστική απόφαση. Περισσότερα δε από τα μισά, όχι μόνο δεν βλέπουν τον πατέρα τους αλλά και είναι εχθρικά μαζί του λόγω πλύσης εγκεφάλου και συκοφαντικής δυσφημίσεως.
Και αυτό το καλοκαίρι, αυτός ο συντριπτικά μεγάλος αριθμός παιδιών διαζυγίων, δεν θα περάσει το καλοκαίρι με τον πατέρα αλλά και κατά πάσα πιθανότητα, ούτε και με τη μητέρα διότι τα παιδιά αυτά αρχίζουν να απεχθάνονται και τους δύο γονείς, να αισθάνονται μειωτικά και να είναι ενάντια στη δικαιοσύνη και σ’ολόκληρη τη κοινωνία. Γίνονται τελικά παραβατικά, δίχως όνειρα, δίχως πρότυπα και ψυχωτικά/καταθλιπτικά. Το καλοκαίρι γ’αυτά είναι μαρτύριο αντί να είναι ευτυχία που θα βρίσκονται χαλαρά μαζί με τους γονείς τους.
Ο νόμος αντί να παρεμβαίνει ισοδίκαια για την ψυχολογία του παιδιού είναι τόσο παρωχημένος στην Ελλάδα με αποτέλεσμα αντί να προστατεύει, να γίνεται ένα εργαλείο που αυτοχρηματοδοτείται, πλουτίζοντας τους ίδιους λειτουργούς του, χωρίς να απονέμεται με αποτελεσματικότητα για το συμφέρον του παιδιού. Σε συνδυασμό με την ατιμωρησία για παρεμπόδιση επικοινωνίας και την αδράνεια/καθυστέρηση της δικαιοσύνης, μένουν, για χρόνια, παιδιά δίχως ένα γονέα και δίχως χαρά, ευτυχία και ευημερία.
Οι δικαστικές αποφάσεις που δίνουν ελάχιστη (νόμιμη) επικοινωνία, αποδείχθηκαν καταστροφικές διότι η επικοινωνία γονέα-παιδιού αποτελεί καθημερινή, βιωματική ανάγκη και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από νόμους και εξωτερικούς παράγοντες προς τη φυσική και φυσιολογική κατάσταση και θέληση του παιδιού. Ε’άλλου είναι ανθρώπινο δικαίωμα.
Η επικοινωνία του παιδιού με τον απομακρυσμένο γονιό (πατέρα συνήθως) είναι πάντα συνδεδεμένη με το αν και πόσο, η διατροφή πληρώνεται από τον πατέρα. Ο νόμος αναλώνεται σε δικαστήρια, με ασφαλιστικά μέτρα, εφέσεις, εξώδικα και κλητήρες, αντί να προστατέψει το παιδί, πλουτίζει τους λειτουργούς του, επειδή κάποιος από τους δύο γονείς χρησιμοποιεί τον ίδιο το νόμο μοχλεύοντας την συμπεριφορά του ανήλικου. Αποτέλεσμα είναι, η ψυχολογία του παιδιού να καταρρακώνεται, η κοινωνική συνοχή της Ελληνικής Κοινωνίας να απειλείται σοβαρά από τα διαλυμένα ζευγάρια και τα παιδιά τους και το μέλλον της κοινωνίας μας να τείνει να μας κάνει όλους αγνώστους μεταξύ μας. Ο ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. (Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια www.sos-sygapa.eu ) Μάχεται για ΙΣΑ οικογενειακά Δικαστήρια, με παρουσία παιδοψυχολόγων και Κοινωνικών Λειτουργών, μάχεται για να αναγνωριστεί και στην Ελλάδα το P.A.S (Parental Alientation Syndrome-Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης), μάχεται για να μην κακοποιούνται ψυχολογικά τα παιδιά από τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε θέματα επικοινωνίας με τον Πατέρα και σε θέματα των εξαντλητικών διατροφών που καλείται πάντα να πληρώνει.
Είναι αναγκαία η μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου με: Οικογενειακά δικαστήρια, οικογενειακούς δικαστές με γνώσεις ψυχολογίας/παιδοψυχιατρικής, κοινωνικές υπηρεσίες με πραγματογνώμονες/ειδικούς παιδαγωγούς, διαμεσολαβητές, συνεπιμέλεια και εναλλασσόμενη κατοικία και να ερωτάται το παιδί στην αρχή του διαζυγίου όχι όμως από δικαστές. Αλλά κυρίως, να αναπτυχθεί παιδεία/πολιτισμός και κοινωνική πολιτική της τοπικής αυτοδιοίκησης με ειδικά γραφεία κοινωνικών υπηρεσιών για προβληματικά ζευγάρια και διαζύγια.
Η πλύση εγκεφάλου και η συκοφαντική δυσφήμιση σε συνδυασμό με ανεγκέφαλους, απατεώνες και δικομανείς δικηγόρους, καταστρέφουν παιδί και πατέρα δημιουργώντας το Σύνδρομο Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης το οποίο είναι ψυχιατρικό φαινόμενο αποστροφής του παιδιού από τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια. Οι ψυχίατροι το αποδίδουν στη ζήλεια-φθόνο (το μεγάλο πρόβλημα των ελλήνων).
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΥΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ:
1) Η απόφαση 952/2007 Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης διατυπώνει την άποψη ότι: ‘παραδοσιακά η γονική μέριμνα των μικρής ηλικίας τέκνων πρέπει να ανατίθεται στη μητέρα τους λόγω του ότι έχουν ανάγκη της μητρικής στοργής και ιδιαιτέρων περιποιήσεων, όμως κατά τις νεώτερες ιατρικές παιδαγωγικές και ψυχολογικές έρευνες, αυτό ισχύει μόνο για τη νηπιακή ηλικία, για την οποία αναγνωρίζεται σαφής βιοκοινωνική υπεροχή στη μητέρα’. (!!!)
2) Η απόφαση 35/2009, του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών αναθέτει προσωρινά την επιμέλεια στη μητέρα, με το παρακάτω αιτιολογικό, όταν αγνοεί παντελώς τις απειράριθμες παρεμποδίσεις επικοινωνίας που κάνει η μητέρα: «η μονομερής και αυθαίρετη συμπεριφορά του πατέρα να παραβιάσει την επιμέλεια του ανηλίκου και να το εκθέσει σε φυσική και ψυχική δοκιμασία αναθέτοντας εν τοις πράγμασι την επιμέλεια στους γονείς του καταδεικνύει την έλλειψη υπευθυνότητας και την ανωριμότητά του να ανταποκριθεί στα πρόσθετα καθήκοντα και την αυξημένη ευθύνη που επιτάσσει το καθήκον άσκησης επιμέλειας του ανηλίκου. Λεκτέον ότι η αναίτια και αβασάνιστη στέρηση του ενός από τα δύο γονεϊκά πρότυπα της ζωής του δεν αντισταθμίζεται ούτε αναπληρώνεται από κανένα άλλο υλικό αγαθό ούτε βέβαια υποκαθίσταται από την παρουσία άλλων προσώπων στη ζωή του, αντίθετα το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συναισθηματικό ακρωτηριασμό». (!!!).
Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι μειώνεται ο αριθμός των γάμων στην Ε.Ε. Το 2008 έγιναν 4,9 γάμοι ανά 1.000 άτομα, έναντι 5,1 το 1998 και 6,3 το 1990. Η χώρα με τους λιγότερους γάμους είναι η Σλοβενία (3,3 ανά 1.000 κατοίκους) και ακολουθούν η Βουλγαρία (3,6), το Λουξεμβούργο (3,9) και η Ουγγαρία (4). Στον αντίποδα βρίσκονται η Κύπρος (7,7 ανά 1.000 κατοίκους το 2008), η Λιθουανία (7,2) και η Ρουμανία (6,9). Στην Ελλάδα έγιναν 4,8 γάμοι ανά 1.000 κατοίκους το 2008, έναντι 5,1 το 1998 και 5,8 το 1980. Σύμφωνα με τα στατιστικά της «ΙΝSΕΕ», το 2007, η Γαλλία κλέβει τα σκήπτρα στη γονιμότητα από την Ιρλανδία που κατείχε τα τελευταία χρόνια τα πρωτεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου