Απεξ-ΕΡΤ-ηση

                                                                      

Γράφει ο Γεώργιος Τρ. Τσαντάκης

                                                                                     gtsantakis@hotmail.com

Όλα έγιναν ξαφνικά. Ανοίξαμε τις τηλεοράσεις, πατήσαμε τους τρεις πρώτους αριθμούς του τηλεκοντρόλ, μα αντί να εμφανιστούν τα παραδοσιακά κανάλια της δημόσιας τηλεόρασης, ένα μαύρο χρώμα είχε καλύψει την οθόνη με την ένδειξη να αναφέρει πως δεν εκπέμπεται πλέον σήμα. Το κλείσιμο της ΕΡΤ έγινε τόσο απρόσμενα που αν γυρνούσες από ξενύχτι και άνοιγες την τηλεόραση για ζάπινγκ θα νόμιζες ότι χάλασε ο αποκωδικοποιητής.

Μάλλον κάτι δεν έγινε σωστά. Όχι όσον αφορά την διαχείριση της ΕΡΤ. Εκεί πολλά δεν έγιναν σωστά. Κάποιο μπέρδεμα θα έγινε με την πολύκροτη απόφαση του αναπάντεχου «μαυρίσματος». Ειδικά τώρα τελευταία κάτι τρέχει με τις ακουστικές δυνατότητες ορισμένων. (Φταίει η  ακτινοβολία των κινητών; Τα μακροβούτια στην θάλασσα;  Ή κάποιοι ακούν μόνο ότι τους συμφέρει; ) Ίσως κάποιος, κάπου, κάποτε, πάνω στην πολύωρη συζήτηση για το τι θα γίνει με την ΕΡΤ να είπε: «Ξέρετε κάτι, πρέπει να τους πάρετε τον αέρα!». Αλλά πιθανότατα αυτοί να παράκουσαν την τελευταία πρόταση ως «…να τους κλείσετε στον αέρα!». Και έτσι έγινε. Χωρίς πολλές συζητήσεις. Χωρίς ενδοιασμούς. Με κάθε κόστος. Έτσι είναι οι σκληροί άντρες.

Έβγαιναν οι αρμόδιοι υπουργοί και έλεγαν υπερασπίζοντας την άποψη τους ότι «Η ΕΡΤ έκλεισε, αλλά θα ξανανοίξει.» Όμως, στα αυτιά ορισμένων, έφτανε μόνο η πρώτη πρόταση. Η ΕΡΤ έκλεισε. Τέλος. Το πρόβλημα ακοής που λέγαμε…

Και εκεί άρχισαν οι διαδηλώσεις έξω από το ραδιομέγαρο, η μεγάλη προσπάθεια συγκίνησης του ελληνικού λαού  και κάθε είδους τραγουδοποιός να εμφανίζεται και να δίνει συναυλίες συμπαράστασης στους εργαζομένους. Φυσικά και λυπόμαστε για όλους τους εργαζόμενους που μένουν άνεργοι, ανεξαρτήτως αν είναι δημοσιογράφοι ή όχι. Αλλά, πολλές φορές, όταν κρυφογελάς με το πρόβλημα του άλλου, αυτό θα πέσει στο κεφάλι σου…

Η ΕΡΤ ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μας αν το καλοσκεφτούμε. Τόσα χρόνια τη βλέπαμε χωρίς να την παρακολουθούμε. Απλά, μας άρεσε, γιατί ήταν σαν μια γυναίκα (ή άντρας για τις κυρίες) που δεν σου πρόσφερε πλήρη ικανοποίηση, δεν ήταν ενδιαφέρον χαρακτήρας, αλλά την ήθελες στο πλάι σου για συμπαράσταση. Όμως,  τελικά, όταν μια μέρα φεύγει  από την ζωή σου, τότε καταλαβαίνεις τι έχασες.

Οι περισσότεροι νιώσαμε ανάμεικτα συναισθήματα για το συμβάν με την ΕΡΤ. Και θέλαμε και δεν θέλαμε. Φυσικά δεν έλειψαν και αυτοί που τους έπιασε απελπισία γιατί, ως γνωστόν το μαύρο είναι τόσο καταθλιπτικό χρώμα, ενώ άλλοι δεν έδωσαν καμία απολύτως σημασία, γιατί έτσι κι αλλιώς δημόσια τηλεόραση δεν έβλεπαν, ήταν γι’ αυτούς αναχρονιστική. Βέβαια ορισμένοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για να ασκήσουν πολιτική και να ρίξουν την κυβέρνηση, το όλο σύστημα ή οτιδήποτε άλλο θέλουν να ρίξουν, αντιδρώντας έντονα, όπως επίσης να μην ξεχνάμε και αυτούς που ακόμα δεν έμαθαν τίποτα γιατί έχουν ξεμείνει στη Μύκονο (οι γνωστοί δουλευταράδες). Και μιας και μιλάμε για προβλήματα ακοής,  υπήρχαν και αυτοί που άκουσαν ότι η ΕΡΤ έβγαλε μαύρο, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αυτό το «μαύρο» που περίμεναν.