Τι σηματοδοτεί η αυτοκτονία ενός εθνικιστή

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Ντομινίκ Βενέρ (1935-2013).

«Ιστορία του Κόκκινου Στρατού» του Ντομινίκ Βενέρ, βραβευμένο από την Γαλλική Ακαδημία.

«Ο λευκός ήλιος των ηττημένων» του Ντομινίκ Βενέρ από τις εκδόσεις «Patria».

Ένας γνωστός εθνικιστής-ευρωπαϊστής συγγραφέας, ο Ντομινίκ Βενέρ, αυτοκτόνησε με πυροβόλο όπλο στον καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ. Πράξη η οποία οδήγησε στην εκκένωση του καθεδρικού ναού. Ο Βενέρ ήταν ενάντιος στην μετανάστευση ανθρώπων από χώρες του Τρίτου Κόσμου προς την Γαλλία και την Ευρώπη, και ιδίως στη μετανάστευση και την αποδοχή μουσουλμάνων, καθώς και εναντίον της αμερικανοποίησης των ευρωπαϊκών αξιών και - πιο πρόσφατα - της νομιμοποίησης του «γάμου» μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου γάμο στη Γαλλία.

Η πράξη του Βενέρ, δεν μπορεί να τοποθετηθεί στις κλασσικές περιπτώσεις «αυτοκτονίας», καθώς δεν είχε να κάνει με κάποιο προσωπικό του πρόβλημα, δεν ήταν μια πράξη δειλίας. Περισσότερο μπορεί να γίνει αντιληπτή ως μια πράξη αυτοθυσίας για το γενικότερο καλό. Αφαιρώντας την ζωή του, ήλπιζε ότι θα εμπνεύσει νεαρότερους ανθρώπους για να αντιστρέψουν την πορεία της Ευρώπης και να εξασφαλίσουν το πεπρωμένο της. Επρόκειτο για μία κίνηση, διαμαρτυρίας η οποία έγινε αντιληπτή ως τέτοια και από την πρόεδρο του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας Μαρίν Λεπέν, η οποία χαρακτήρισε πολιτική πράξη την αυτοκτονία με πιστόλι μέσα στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων με σκοπό, όπως είπε, «να ξυπνήσει ο λαός της Γαλλίας». Ενώ και ο γνωστός στους εθνικιστές Μπρούνο Γκολνίς από τους στενότερους συνεργάτες του πατέρα της σημείωσε ότι «ήταν μία δραματική πράξη ενάντια στην παρακμή της κοινωνίας».

Στο σημείωμα που βρέθηκε στον τόπο της αυτοκτονίας του, ο αυτόχειρ γράφει:

«Είμαι υγιής σωματικά και πνευματικά και γεμάτος αγάπη για τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Αγαπώ τη ζωή και δεν προσδοκώ τίποτε περισσότερο, εκτός από τη διαιώνιση της φυλής και του πνεύματός μου. Παρ’ όλα αυτά, στην δύση της ζωής μου, αντιμετωπίζοντας τεράστιους κινδύνους για την Γαλλική και Ευρωπαϊκή μου πατρίδα, νιώθω την υποχρέωση να δράσω, όσο έχω δυνάμεις. Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να θυσιάσω τον εαυτό μου για να διακόψω το λήθαργο που μας πληγώνει. Εγκαταλείπω την ζωή που μου απομένει, για να θεμελιώσω τη διαμαρτυρία μου. Διάλεξα έναν ιδιαίτερα συμβολικό τόπο, τον Καθεδρικό Νοτρ Νταμ στο Παρίσι, που σέβομαι και θαυμάζω, διότι χτίστηκε από την μεγαλοφυΐα των προγόνων μου, σε τοποθεσία λατρειών αρχαιοτέρων, οι οποίες υπενθυμίζουν την αμνημόνευτη προέλευσή μας.

Ενώ πολλοί άνθρωποι είναι σκλάβοι των ζωών τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μία ηθική θέλησης. Παραδίδω τον εαυτό μου στο θάνατο, για να ξυπνήσω κοιμισμένες συνειδήσεις. Επαναστατώ ενάντια στην μοίρα. Διαμαρτύρομαι ενάντια στα δηλητήρια της ψυχής και στις επιθυμίες επιδρομέων να καταστρέψουν τις άγκυρες της ταυτότητάς μας, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας, της πιο οικείας βάσης του αιώνιου πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών, στον τόπο τους, επαναστατώ ενάντια στο έγκλημα της αντικατάστασης του λαού μας.

Ο κυρίαρχος λόγος δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δηλητηριώδεις ασάφειές του και οι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Χωρίς μία ταυτοτική θρησκεία για να προσορμίσουμε, μοιραζόμαστε μία κοινή μνήμη που φτάνει μέχρι τον Όμηρο, ως αποθήκη όλων των αξιών στις οποίες θα θεμελιωθεί η μελλοντική μας αναγέννηση, μόλις ξεπεράσουμε την μεταφυσική της ασυδοσίας, την πηγή όλων των σύγχρονων υπερβολών.

Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από όσους υποφέρουν από τον θάνατό μου, πρώτα και κύρια από τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, όπως και από τους φίλους μου. Μόλις όμως ξεθωριάσουν το σοκ κι ο πόνος, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα κατανοήσουν το νόημα της χειρονομίας μου και θα ξεπεράσουν τη λύπη τους με περηφάνια. Ελπίζω ότι θα αντέξουν μαζί. Θα βρουν νύξεις και εξηγήσεις για τις πράξεις μου στα πρόσφατα κείμενά μου».

Ο Ντομινίκ Βενέρ ήταν ένας βραβευμένος Γάλλος ιστορικός, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Ο Βενέρ ήταν πρώην αγωνιστής της Ακροδεξιάς και εθνικιστικών οργανώσεων, ενώ αργότερα μετατράπηκε σε ευρωπαϊστή, πριν αποσυρθεί από την πολιτική για να επικεντρωθεί σε μια καριέρα ως ιστορικός. Η εξειδίκευση του ήταν στην στρατιωτική και πολιτική ιστορία. Κατά την στιγμή του θανάτου του, ήταν ο συντάκτης του «La Nouvelle Revue d’Histoire», ενός διμηνιαίου ιστορικού περιοδικού.

Γιος αρχιτέκτονα ο οποίος ήταν μέλος του «Parti Doriot», του «Parti Populaire Francais» (PPF), ο νεαρός Βενέρ πήγε ως εθελοντής στον πόλεμο της Αλγερίας, και υπηρέτησε μέχρι τον Οκτώβριο του 1956. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία εντάχθηκε στην κίνηση Jeune Nation. Μετά την βίαιη καταστολή της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956, συμμετείχε στον εμπρησμό του γραφείου του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις 7 Νοεμβρίου 1956. Μαζί με τον Pierre Sidos βοήθησε να ξεκινήσει η βραχύβια κίνηση του «Parti Nationaliste» (Εθνικιστικό Κόμμα) και συμμετείχε στο Λαϊκό Κίνημα της 13ης Μαΐου. Φυλακίστηκε για 18 μήνες στη φυλακή La Sant ως πολιτικός κρατούμενος και απελευθερώθηκε το 1962.

Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, το φθινόπωρο του 1962, ο Βενέρ έγραψε ένα μανιφέστο «Προς μια θετική κριτική», το οποίο έγινε ένα θεμελιώδες κείμενο για ένα ολόκληρο τμήμα της Ακροδεξιάς. Στο μανιφέστο, ο Βενέρ εξερευνούσε τους λόγοι για την αποτυχία του πραξικοπήματος του Απριλίου του 1961 και το χάσμα που υπήρχε μεταξύ των υπηκόων (nationaux) και εθνικιστών (nationalistes) και καλούσε για την δημιουργία ενός ενιαίου επαναστατικού και εθνικιστικού οργανωτικού σχήματος, το οποίο θα ήταν «μονολιθικό και ιεραρχικό» και θα αποτελούταν από νέους πειθαρχημένους. Το έργο του το αφιέρωσε στους «εθνικιστές αντάρτες οι οποίοι θα είναι έτοιμοι για μάχη». Τον Ιανουάριο του 1963, δημιούργησε με τον Alain de Benoist την κίνηση και το περιοδικό «Ευρώπη-Δράση».

Όσον αφορά την ιστορική του συγγραφή, ο Βενέρ ήταν ειδικός στα όπλα και το κυνήγι και έχει γράψει αρκετά βιβλία για τα θέματα αυτά. Κυριότερα ιστορικά έργα του είναι: Baltikum (1974), Le Soleil des vaincus Blanc (Ο λευκός ήλιος των ηττημένων, μεταφρασμένο στα ελληνικά) (1975), Le Coeur Rebelle (Η επαναστατική καρδιά) (1994), Gettysburg (1995), Les Blancs et les Rouges (Τα λευκά και τα κόκκινα) (1997), Histoire de la collaboration (Ιστορία της Συνεργασίας) (2000) και Histoire du terrorisme (Ιστορία της τρομοκρατίας) (2002). Το έργο του «Histoire de l’Armee rouge» (Ιστορία του Κόκκινου Στρατού), κέρδισε το αναγνωρισμένου κύρους βραβείο Βroquette-Gonin από την Γαλλική Ακαδημία το 1981.

Το 1995, και με τη βοήθεια του φίλου του Francois de Grossouvre, ο Venner δημοσίευσε το «Histoire critique de la Resistance» (Κριτική ιστορία της Αντίστασης), έργο στο οποίο υπογράμμισε την ισχυρή επιρροή και την παρουσία των Γάλλων εθνικιστών στην Αντίσταση. Πιο πρόσφατα, ο Βενέρ έγραψε το «Ιστορία και Παράδοση των Ευρωπαίων» (2002), στην οποία ο Βενέρ μιλούσε γι’ αυτό που πίστευε ότι είναι η κοινή βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Παρακάτω ακολουθεί η μετάφραση της τελευταίας αναρτήσεως στο προσωπικό του ιστολόγιο, το οποίο πλέον είναι εκτός λειτουργίας, και η οποία πιθανώς και εξηγεί το κίνητρο της πράξεώς του:

«Οι διαδηλωτές της 26ης Μαΐου θα κραυγάσουν εξαιτίας της ανυπομονησίας τους και της οργής τους. Ένας κακόφημος νόμος, αφού ψηφισθεί, μπορεί πάντοτε να καταργηθεί.

Μόλις άκουσα έναν Αλγερινό μπλόγκερ: «Εν πάσει περιπτώσει» είπε «σε 15 χρόνια οι Ισλαμιστές θα είναι στην εξουσία στην Γαλλία και θα αποσύρουν αυτόν τον νόμο». Όχι για να μας ευχαριστήσουν, υποψιαζόμαστε, αλλά διότι είναι αντίθετος προς την Σαρία (Ισλαμικός νόμος). Αυτό είναι το μόνο επιφανειακώς κοινό σημείο ανάμεσα στη Ευρωπαϊκή Παράδοση (που σέβεται τις γυναίκες) και στο Ισλάμ (που δεν τις σέβεται). Όμως η τολμηρή δήλωση του Αλγερινού είναι ανατριχιαστική.

Αυτές οι συνέπειες θα είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο καταστροφικές από τον απεχθή νόμο Taubira. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η Γαλλία είναι πολύ πιθανόν να πέσει στα χέρια των Ισλαμιστών. Για 40 χρόνια πολιτικοί και κυβερνήσεις όλων των κομμάτων (εκτός του Εθνικού Μετώπου), καθώς και εργοδότες και η Εκκλησία, επιτάχυναν ενεργώς την Αφρο-Μαγκρεμπική μετανάστευση με κάθε μέσο. Εδώ και πολύ καιρό, μεγάλοι συγγραφείς έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, αρχίζοντας με τον Ζαν Ρασπαΐγ στο προφητικό του «Le Camps de Saints, η νέα έκδοση του οποίου γνωρίζει πωλήσεις ρεκόρ.

Οι διαδηλωτές της 26ης Μαΐου δεν μπορούν να αγνοήσουν αυτήν την πραγματικότητα. Ο αγώνας τους δεν μπορεί να περιορισθεί στην απόρριψη του γάμου ομοφυλοφίλων. Η «μεγάλη αντικατάσταση» του πληθυσμού της Γαλλίας και της Ευρώπης, που απεκηρύχθη από τον συγγραφέα Ρενώ Καμύ, είναι πολύ πιο καταστροφικός κίνδυνος για το μέλλον. Δεν είναι αρκετό να οργανώνεις ευγενικές διαμαρτυρίες στον δρόμο για να το αποτρέψεις. Είναι μία αληθινή « διανοητική και ηθική μεταρρύθμιση» όπως είπε ο Ρενάρ, και πρέπει να διεξαχθεί ως τέτοια εξ αρχής.

Πρέπει να καταστήσει δυνατή την ανάκτηση της Γαλλικής και Ευρωπαϊκής αναμνήσεως της ταυτότητός μας, η ανάγκη της οποίας δεν είναι ακόμη ευκρινώς αντιληπτή. Θα απαιτήσει μετά βεβαιότητας νέες, θεαματικές και συμβολικές χειρονομίες για να ταράξουν την υπνηλία μας, να ταρακουνήσουν την αναισθητοποιημένη συνείδηση και να ξυπνήσουν την μνήμη των απαρχών μας. Εισερχόμαστε σε μία περίοδο όπου τα λόγια θα πρέπει να πιστοποιούνται από πράξεις. Θα πρέπει επίσης να ενθυμούμαστε, όπως εξεφράσθη λαμπρώς εκ του Χάιντεγκερ στο «Χρόνος και Είναι», ότι η ουσία του ανθρώπου έγκειται στην ύπαρξή του και όχι σε κάποιον «άλλο κόσμο».

Είναι εδώ και τώρα που το πεπρωμένο μας διακυβεύεται ως το τελευταίο λεπτό. Και αυτό το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι εξίσου σημαντικό με την υπόλοιπη διάρκεια της ζωής. Γι’ αυτό πρέπει να είστε ο εαυτός σας μέχρι την τελευταία στιγμή. Είναι αποφασίζοντας, αληθώς επιθυμώντας το πεπρωμένο του, που κάποιος κατακτά την ανυπαρξία. Και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτήν την απαίτηση, γιατί έχουμε μόνο αυτήν την ζωή, όπου είναι καθήκον μας να είμαστε οι εαυτοί μας ή να είμαστε ένα τίποτα».