Ποιος θα ταΐσει την Ελλάδα το 2050?

Σειρά μικρών κύκλων προβληματισμού για όσους επιλέγουν να προσφέρουν στον αγροτικό τομέα, την αγροτική κοινωνία και τον καλύτερο προσανατολισμό του αγροτικού επαγγέλματος οργανώνονται με συντονιστή τον δημοσιογράφο κ. Δημήτριο Μιχαηλίδη (agronea@otenet.gr, 6998282382).

Ήδη ετοιμάσθηκαν συναντήσεις στον Άγιο Μάμα (Χαλκιδική, 15/4/2013), στα Σήμαντρα (Χαλκιδική, 15/4/2013), στο Μητρούση (Σέρρες, 16/4/2013), στα Φλογητά (Χαλκιδική, 22/4/2013) και στην Ν. Γωνιά (Χαλκιδική, 24/4/2013), ενώ είναι ανοικτές όλες οι άλλες ημερομηνίες για τέτοιες μικρές συναντήσεις, εφόσον υπάρξουν προτάσεις από τοπικές ομάδες της αγροτικής κοινωνίας, με την τεχνική υποστήριξη του ΑΓΡΟΡΑΜΑ (Τ2310 271950, Φ2310 271959, agrorama@otenet.gr).

Το 1979 οι αγρότες κάτω των 35 ετών (Νέοι Αγρότες) ήταν το 26% του συνόλου των επαγγελματιών αγροτών, σήμερα (2012) οι νέοι αγρότες είναι μόνο το 6%, ενώ οι πάνω από 55 ετών αγρότες είναι το 65%. Σε μόλις 10 χρόνια (δηλαδή μέχρι το 2022), κατά την προβλεπόμενη διάρκεια της συζητούμενης από 11 Απρ 2013 νέας Κοινής Γεωργικής Πολιτικής, το σύνολο των περίπου 65% των σημερινών αγροτών δεν θα έχει ενεργό ρόλο στο αγροτικό επάγγελμα. Μήπως πρέπει από σήμερα να κληθούν οι νέοι αγρότες να συμμετέχουν ενεργά στην διαμόρφωση των αποφάσεων που αφορούν την κληρονομηθείσα καταχρεωμένη ζωή τους?

Το ποσοστό των σημερινών νέων αγροτών δεν προβλέπεται να αυξηθεί στην Ελλάδα με το πλέγμα αντικινήτρων και κοινωνικής επαγγελματικής απαξίωσης που αντιμετωπίζουν όσοι επιλέγουν ή εξωθούνται στα αγροτικά επαγγέλματα. Πρόσφατα είδε την δημοσιότητα η απένταξη 32 νέων κτηνοτρόφων της Καβάλας, από τους 37 ενταχθέντες στο Πρόγραμμα Νέων Γεωργών του 2009, λόγω αδυναμίας της δημόσια ς διοίκησης να τους δημιουργήσει το απαραίτητο περιβάλλον επαγγελματικής δραστηριοποίησης (κώδικες περιβαλλοντικών επιπτώσεων, άδειες εγκατάστασης, πλαίσιο λειτουργίας, συνθήκες εμπορίας, αποκλεισμός από την αγορά κλπ κλπ)..

Εάν τα μισά των τροφίμων που τρώγανε οι Έλληνες μέχρι προ ολίγου ήταν εισαγόμενα, ενώ καταγράφονται ακαλλιέργητες εκτάσεις και συνεχής μείωση της απασχόλησης (την τριετία 2010-2012 μειώθηκαν, εν μέσω κρίσης και «ύμνων» για την σημαντικότητα της αγροτικής απασχόλησης, 58.322 θέσεις αγροτών) είναι στοιχειώδης και πρωταρχική ανάγκη να συζητήσουμε, πριν από  οτιδήποτε άλλο, την διατροφική επάρκεια από την εγχώρια αγροτική παραγωγή, των Ελλήνων.

Είναι πρώτο καθήκον των κυβερνώντων, αλλά ακουμπά και τις τοπικές αυτοδιοικήσεις και βέβαια όλες τις οργανωμένες κοινωνικές ομάδες και πολύ περισσότερο τους επαγγελματικούς συνδικαλιστικούς φορείς των αγροτών.

Συνειδητά και συστηματικά πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία που περιγράφει ο κ. Σ. Καργάκος «Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές».

Συστηματικές επισκέψεις των σχολείων σε αγροκτήματα, ενημερώσεις στα σχολεία για τα αγροτικά, συνειδητοποίηση της αγροδιατροφικής αλυσίδας και πολλά ακόμα θα μπορούσαν να είναι αντικείμενο των συζητήσεων, κύρια όμως η αυτοοργάνωση του αγροτικού χώρου, ο αυτοσεβασμός και η αναγνώριση του ρόλου του αγροτικού τομέα στην τοπική ανάπτυξη με αυτάρκεια και βιωσιμότητα.