Μπάμπης Παρασίδης: Ένας μοναχικός, σεμνός και ακούραστος πνευματικός δημιουργός

                                                              Από τον Ιωάννη Παπαλαζάρου

                                                                  εκπαιδευτικό – συγγραφέα

Με τον Μπάμπη Παρασίδη μας συνέδεαν κοινές ανησυχίες και πνευματικές αναζητήσεις δεκαπέντε χρόνων περίπου, από προσωπική γνωριμία, αλλά και μέσα από την Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία «ΦΙΛΙΠΠΟΣ», με την οποία είχε χρόνια συνεργασία, καθώς και με την Ακαδημία Εθνικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών, της οποίας ο Πρόεδρος, Πρωτοπρεσβύτερος π. Χαράλαμπος Στεφανόπουλος, λόγω εκτάκτου προβλήματος υγείας, δεν μπόρεσε να παραστεί στην εξόδιο ακολουθία του.

Μοίρα σκληρή και αδυσώπητη έκοψε πρόωρα και απρόσμενα το νήμα της ζωής του, βυθίζοντας όλους εμάς, που τον αγαπούσαμε και πιστεύαμε στην ανθρωπιά και στην καθαρότητα της ψυχής του, σε βαθιά θλίψη.

Πάντα αξιοπρεπής και ευγενικός, ευπρεπής και διακριτικός, ό,τι έγραφε ήταν  ένας αδιάκοπος αγώνας αρχών και αξιών, μια συνεχής προσπάθεια για την επικράτηση της καλής ιδέας, του εποικοδομητικού διαλόγου, του ωραίου και του αληθινού.

Με το αγαπημένο του «ΛΥΧΝΑΡΙ» του αναχείρας, σαν τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη του 4^ου π.Χ. αιώνα, εδώ και μια 15ετία περίπου, φώτιζε, ερευνούσε και αναζητούσε ανθρώπους, με την παροιμιώδη λιτότητα, απλότητα και σεμνότητά που τον διέκριναν.

Πρωτοεξέδωσε το περιοδικό του στη 2ετία 2004-2005 με 5 τριμηνιαία τεύχη και επανήλθε κατά την 5ετία 2013-2018 με 21 τριμηνιαία τεύχη με θέματα πολιτιστικού, κοινωνικού και ιστορικού ενδιαφέροντος, με βιβλιοπαρουσιάσεις, με λαογραφικά σημειώματα και με αφιερώματα σε μεγάλους των ελληνικών γραμμάτων, όπως στον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη, τον Σολωμό, τον Πολέμη, σε ηρωικές μορφές της νεώτερης ιστορίας μας, όπως στη Σοφία Βέμπο, αλλά και σε ανθρώπους με αξιόλογη κοινωνική προσφορά, όπως στον τυφλό Μοναχό Μελέτιο, τον Ορφανοτρόφο, όπου χρειάσθηκε μαζί να επισκεφτούμε τους τόπους όπου ασκήτευσε ο Μοναχός Μελέτιος και να γνωρίσουμε ανθρώπους που ως ορφανά ανέστησε και βοήθησε, για να αποκτήσει πλήρη την εικόνα του έργου του, αφού είχε εξασφαλίσει την ευλογία του Μητροπολίτη μας.

Ήταν πάντα και το ίδιο αγαπητός και αποδεκτός τόσο για τα γραπτά του κείμενα όσο και για την ειλικρίνεια και σεμνότητα του χαρακτήρα του, στην Έδεσσα από τον Σύλλογο Βιβλιοφίλων, στα Γιαννιτσά, από τον «ΦΙΛΙΠΠΟ» και από την Παιδαγωγική Εταιρεία που τίμησε ποιήματά του, στη Θεσσαλονίκη από την Ακαδημία Εθνικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών που βράβευσε το έργο του, στην Κατερίνη από τον Τηλεοπτικό Σταθμό «ΔΙΟΝ», όπου σχολιάσθηκαν αποσπάσματα κειμένων του στην εκπομπή «ΕΥ ΖΗΝ» από τον Ευγένιο Παπαδόπουλο.

Όπου και όποτε εντόπιζε κείμενα με ιστορικό ενδιαφέρον, δεν παρέλειπε να μου στέλνει φωτοτυπίες τους τόσο για την προσωπική μου βιβλιοθήκη όσο και για τη βιβλιοθήκη του «ΦΙΛΙΠΠΟΥ». Παρά τα προβλήματα της υγείας του, παρακολουθούσε τακτικά ομιλίες και παρουσιάσεις βιβλίων μου, στην Αριδαία, στην Έδεσσα ή στα Γιαννιτσά.

Η Αριδαία ήταν ο τόπος όπου για υπηρεσιακούς λόγους εγκαταστάθηκε, ως υπάλληλος του Ι.Κ.Α., απέκτησε πολλούς φίλους που του παραστάθηκαν και στήριξαν όλες του τις προσπάθειες. Σε κάθε τεύχος του περιοδικού δεν παρέλειπε να αναφέρει τους φίλους-χορηγούς της κάθε έκδοσης.

Η Σκύδρα όμως ήταν πάντα η αγαπημένη του γενέτειρα, η πόλη των αναμνήσεων. Πριν λίγο καιρό μου είχε εκμυστηρευθεί ότι σύντομα σκοπεύει να μετεγκατασταθεί στη Σκύδρα, όπου μάλιστα διαμόρφωνε σχετικά και το πατρικό του. Πόσο προφητικός υπήρξε! Ήδη εγκαταστάθηκε μονίμως στη γενέτειρα πόλη, πλάι στις παιδικές του αναμνήσεις, πλάι στους τάφους των γονιών του!

Μέσα από τα γραπτά του και κυρίως από τα ποιήματά του, αναδύεται ο πνευματικός και ψυχικός του κόσμος, όπως τον είχε αποθησαυρίσει και όπως ήθελε να τον γνωρίσουν και οι άλλοι. Είναι χαρακτηριστικές οι προτροπές του σε ένα ποίημα-αφιέρωμα του στη διδασκαλία και στο έργο του Χριστού:

Να διδαχτούμε όλοι μας απ’ το παράδειγμά Του

Και πάντοτε να κάνουμε το άγιο θέλημά Του.

Και η αγάπη ν’ απλωθεί σ’όλη την οικουμένη.

Να μην υπάρχουν δυστυχείς ούτε και πονεμένοι.

Γιατί η αγάπη μοναχά παρηγοριά μας δίνει.

Μας πλημμυρίζει από χαρά και από καλοσύνη.

Ήταν ένα κύτταρο φωτεινό, ο Μπάμπης, φορτισμένος με καρδιά, υπομονή και πνεύμα για δράση. Πίστευε πως η ζωή είναι πράγμα ιερό και σαν τέτοιο την αντίκριζε παντού τριγύρω σου και τη λάτρευε.

Θα μας λείψει ο Μπάμπης Παρασίδης σε όσους τον γνωρίσαμε, θα μας λείψει η ευγένεια, η καλοσύνη και η ειλικρίνεια του χαρακτήρα του. Οι πνευματικές του ανησυχίες και ο λόγος του ο ερευνητικός. Η Αριδαία και η Σκύδρα σίγουρα πρέπει να αισθάνονται φτωχότερες πνευματικά, ισχνότερες πολιτιστικά. Μόνο το «ΛΥΧΝΑΡΙ» του θα μας μείνει ως όργανο αναζήτησης και αναγνώρισης του έργου του και της ανθρωπιάς του.